วันเสาร์ที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2560

[Special Fic] #สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง Part 2

[Special Fic] #สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง Part 2



[Special Fic] #สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง Part 1
พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์
#สิบสี่มีนาคมของเฉินเหว่ยถิง
ซึ่งคราวนี้มาในธีมวันไวท์เดย์ของเฉินเหว่ยถิงค่ะ
โดยเราจะเขียนต่อกัน 3 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้
อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ


ความเดิมตอนที่แล้ว




PART 2

            “นี่ เสร็จหรือยัง” เสียงห้าว ๆ ของหูหยุนหาวตะโกนถาม แต่เหมือนเจ้าตัวจะอดใจรอคำตอบไม่ไหวเลยเดินตรงมาทางที่เฉินเหว่ยถิงและจางหมิงเอินคุยกันอยู่หลังจากสิ้นเสียงคำถามไม่กี่วินาที
            “เอ่อ...” เฉินเหว่ยถิงที่ตกประหม่าอยู่แล้วก็ยิ่งเกิดอาการละล้าละลัง
แล้วสายตาของหูหยุนหาวก็เหลือบไปเห็นกล่องสีขาวผูกโบว์แสนสวยในมือของเพื่อนสนิท
“นี่อะไรอะ กินได้ไหม” ไม่รอคำตอบ หูหยุนหาวก็แกะกล่องของขวัญนั้นหน้าตาเฉย เมื่อพบว่าด้านในเป็นช็อกโกแลตก็แกะทันทีโดยไม่ได้สนใจหน้าตาเหรอหราของเฉินเหว่ยถิงที่ยืนมองการกระทำนั้นด้วยความตื่นตระหนก
นั่นมันช็อกโกแลตที่เขาตั้งใจเลือกและห่อของขวัญอย่างวิจิตรบรรจงมากนะ ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันถือดียังไงมาทำกับช็อกโกแลตวันไวท์เดย์ของเขาแบบนี้ เฉินเหว่ยถิงได้แต่คิดในใจ และส่งสายตามองไปที่รุ่นน้องตัวปัญหาอย่างคาดโทษ
หูหยุนหาวมองเฉินเหว่ยถิงสลับกับช็อกโกแลตสีขาวอย่างสงสัย ก่อนยกมันเข้าปากแล้วกัด...กร้วมมม!!!
“หวานนะ แต่ก็อร่อยดี” หูหยุนหาวพูดทั้งที่ยังมีช็อกโกแลตอยู่เต็มปาก
“เอ่อ.. หยุนหาว นั่นช็อกโกแลตของเหว่ยถิงเกอน่ะ” จางหมิงเอินมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างปลง ๆ พลางหันไปส่งสายตาขอโทษขอโพยให้กับเจ้าของช็อกโกแลต
“แต่ฉันเห็นนายถือมันอยู่นี่ มันต้องเป็นของนายสิ”
“แต่ถ้านายจะกินก็ควรขออนุญาตเจ้าของก่อนนะ” เฉินเหว่ยถิงพูดแทรกขึ้น
“จำเป็นด้วยเหรอ ของของเสี่ยวเอินเอินก็เหมือนของของฉัน ทำไมจ้องขออนุญาตให้มากความด้วย” หูหยุนหาวยู่หน้า แสดงออกว่าไม่พอใจเฉินเหว่ยถิงอย่างชัดเจนที่มาวิจารณ์การกระทำของเขา
“ผมขอโทษแทนหยุนหาวด้วยนะครับ เหว่ยถิงเกอ” จางหมิงเอินโค้งศีรษะให้รุ่นพี่อย่างนอบน้อม ส่วนคนที่ถือวิสาสะกินช็อกโกแลตของคนอื่นก็ยังกินต่อไปจนหมดแท่งโดยไม่มีอาการสะทกสะท้านแต่อย่างใด
ระหว่างที่เฉินเหว่ยถิงกำลังเดือดปุด ๆ ก็มีพยานเพิ่มเติมมาร่วมสมทบในเหตุการณ์ที่เฉินเหว่ยถิงไม่อยากจะจดจำนี้
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ อ้าว เฮียถิง สวัสดี ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเลยนะฮะ แล้วเฮียจิ๋งเป่าไปไหนซะล่ะ”
“หยางหยางเกอเกอ...”
“ไง เสี่ยวเอิน นายรู้จักกับเฮียถิงด้วยเหรอ ยังสงสัยอยู่ว่าใครกันเลยเดินเข้ามาดู เป็นพวกนายจริง ๆ ด้วย ไปรู้จักกันได้ยังไงล่ะเนี่ย”
“เหว่ยถิงเกอเป็นรุ่นพี่ที่ชมรมครับ” จางหมิงเอินตอบอ้อมแอ้ม แก้มขาว ๆ เริ่มขึ้นสีเลือดฝาดจาง ๆ เพราะการมาของใครบางคน
“อ้อเหรอ ยังไงก็ฝากด้วยนะเฮีย เสี่ยวเอินเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง เพิ่งมาอยู่ปักกิ่งได้ไม่นานยังเด๋อ ๆ ด๋า ๆ อยู่เลย”
“ได้สิ...” เฉินเหว่ยถิงกำลังจะรับคำ แต่ก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ฉันดูแลเสี่ยวเอินเอินได้ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาดูแลหรอก”
“นี่หยุนหาว นายกับเสี่ยวเอินก็เพิ่งย้ายมาปักกิ่งเหมือนกัน อย่าทำกร่างให้มันมากนักเลย”
คนหน้าบูดอยู่เป็นนิจทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนกัดช็อกโกแลตคำสุดท้าย เคี้ยวตุ้ย ๆ คว้าข้อมือขาวให้เดินตามตัวเองก่อนโยนกล่องเปล่าลงถังขยะที่อยู่ห่างออกไปห้าเมตรได้อย่างแม่นยำ
“แถวนี้บรรยากาศไม่ค่อยดี ไปกันเถอะ เสี่ยวเอินเอิน” เจ้าของช็อกโกแลตวันไวท์เดย์ตัวจริงต้องเดินตามไปอย่างจำใจแม้สายตานั้นจะยังทิ้งความห่วงหาอาวรณ์ไว้กับใครบางคนก็ตาม...

ไอ้..... เฉินเหว่ยถิงกรีดร้องในใจ
อย่าให้เจออีกนะ ไอ้ตัวแสบ!!!
เฉินเหว่ยถิงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง พร้อมกับขึ้นแบล็กลิสต์ชื่อ หุหยุนหาว ไว้ในใจ สักวันเขาต้องเอาคืนไอ้เด็กแสบนี่ให้ได้
เพราะมัวแต่โกรธ เฉินเหว่ยถิงเลยลืมไปว่ายังมีใครอีกคนอยู่
“เอ่อ...”
“ว่าแต่ เฮียจิ๋งเป่าสุดที่รักของผมไปไหนล่ะ ผมเห็นเฮียถิงเลยกะจะแค่เข้ามาถามเท่านั้นแหละ”
“มันไปไหนของมันก็ไม่รู้ แยกกันมาสักพักละ”
“อะไรว้า เฮียอะ เป็นเพื่อนกันทำไมทำงี้ เพื่อนไปไหนทำไมไม่รู้อะ”
“เป็นเพื่อนเว่ย ไม่ได้เป็นแฟน จะไปไหนก็เรื่องของมันดิ”
“โห่ งั้นถ้าเป็นแฟนจะรู้ทุกอย่างเลยปะ อยู่ที่ไหนก็รู้หม---“ ยังไม่ทันจบคำ เสียงที่หยางหยางไม่อยากได้ยินที่สุดก็ดังขึ้น
“หยางเกอ!!! ไปซ้อมบาสได้แล้ว มัวทำอะไรอยู่ ห้ะ ช่างอู้เสียเหลือเกิน ต้องให้ลงโทษก่อนใช่ไหม หา!!!” เด็กชายร่างสันทัดผมหน้าม้าในชุดวอร์มของทีมบาสประจำโรงเรียนยืนจังก้าเรียกหยางหยางด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“โอ้ยยย หาเจอได้ไงวะ อย่างกับแม่ รู้ตลอดว่าผมอยู่ไหน ไปก่อนนะเฮีย ฝากบอกเฮียจิ๋งเป่าด้วยว่าผมมาหา”
แล้วหยางหยางก็รีบวิ่งไปหาคนที่มาตามตัว แม้สีหน้าจะบอกว่าไม่อยากไปนักก็ตาม
เฉินเหว่ยถิงเกาหัวแกรก ๆ
“เหมือนแม่ตรงไหน...ไหนบอกว่าคนที่รู้ทุกเรื่องต้องเป็นแฟนไง...”

-          End part 2     -





ติดตามตอนต่อไปได้ที่ @Essorhino นะคะ

ขอให้ทุกคนมีความสุขกับวันไวท์เดย์ที่กำลังจะมาถึงค่า ^__^





ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น