[SF] Innocent Crime - 01 #ถิงหยวน

[SF] Innocent Crime - 01

Pairing:            เฉินเหว่ยถิง X หวังหยวน

..........................................................................................................................................................

            นายจะต้องไม่ตายสิ...วิลเลียม

ดวงตารีเล็กจดจ้องแถบยาวขนาดเล็กบนแผ่นเจลใสที่กำลังแข่งกันเรืองแสงสวยงามผ่านเครื่องมือล้ำสมัย มือเรียวพรมนิ้วลงบนคีบอร์ดในขณะที่หน้าจอของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์แสดงผลเป็นเส้นกราฟยึกยือยากจะเข้าใจ

ในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ล้ำยุคของหน่วยวิจัยพิเศษแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน หวังหยวน เด็กอัจฉริยะซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าของหน่วยวิจัยผู้ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าโครงการลับของรัฐบาลคอมมิวนิสต์กำลังทำการทดลองบางอย่างด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

ด้วยความอัจฉริยะเหนือมนุษย์ทำให้หวังหยวนได้รับความไว้วางใจจากองค์กรให้ปฏิบัติหน้าที่ได้โดยอิสระ แต่สิ่งที่ใครหลายคนอาจลืมไป คือเขาเป็นเพียงเด็กอายุสิบห้า และวุฒิภาวะทางอารมณ์ไม่ได้แปรผันตามความอัจฉริยะทางปัญญา

ร่างของชายวัยสามสิบถูกเก็บไว้ในโลงแช่แข็งในห้องใต้ดินลับที่หวังหยวนสร้างขึ้นภายในตึกวิจัยของตัวเอง เพราะเกิดมาเป็นอัจฉริยะ เขาจึงถูกฝังหัวว่าสามารถเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้ ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ด้

และตอนนี้ความเชื่อที่กำลังลุกโหมภายในจิตใจของหวังหยวนอย่างแรงกล้าก็คือ...เขาสามารถเอาชนะความตายได้

วิลเลียมคือพี่ชายที่เก็บหวังหยวนมาเลี้ยง คนที่ทำให้เด็กกำพร้าที่ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนกลายเป็นดร.หวังหยวน นักวิทยาศาสตร์แนวหน้าของแผ่นดินที่มีประชากรมากที่สุดในโลกได้

เขาต้องไม่ตาย ไม่ ไม่มีทาง

ฉันคือหวังหยวน ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้

TBC

The Four 2 #จตุรเมีย

[Fic] The Four 2 #จตุรเมีย

           

ตั้งแต่ยามสายจนบ่ายคล้อยของวันรุ่งหลังจากท่านเจ้าคุณถิงอินทร์กลับจากเมืองพิษณุโลก ดวงตาอิดโรยยังคงเฝ้าจับจ้องเรือนไม้หลังเล็กซึ่งแต่เดิมมีหยากไย่ขึ้นเต็มไปหมดเพราะไม่ได้ถูกใช้งานแต่ตอนนี้ถูกทำความสะอาดจนเหมือนใหม่เอี่ยมอ่องกลายเป็นเรือนของเมียที่สี่จากแดนสองแควไปเสียแล้ว กระทั่งดวงอาทิตย์เคลื่อนคล้อยใกล้จะลาลับขอบฟ้าก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าท่านเจ้าคุณจะออกมาจากเรือนเล็กนั้นเสียที

ป๋อจันทร์เดินย่ำเท้าไปมาอยู่บนพื้นหญ้าหน้าเรือนด้วยจิตใจที่ไม่เป็นสุข ว้าวุ่นประวิงคิดถึงแต่ผู้เป็นสามี ทั้งที่สัญญากับตนไว้แล้วเชียว เหตุใดจึงกลับคำทำร้ายจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้

ระหว่างเดินกลับไปกลับมา สายตาก็หวนมองแต่ประตูเรือนเล็กว่าเมื่อใดคนที่อยู่ด้านในจะออกมาเสียที ป๋อจันทร์จึงสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างจนล้มลง

“ว้ายยยยย”

ตุบ!

ป๋อจันทร์หลับตาปี๋ เพราะไม่ทันตั้งตัว ป๋อจันทร์จึงคิดว่าตนคงล้มหน้าคว่ำกระแทกพื้นเป็นแน่แล้ว แต่สัมผัสที่กระทบพื้นกลับไม่ทำให้รู้สึกเจ็บอย่างที่คิด

ดวงตาเรียวค่อย ๆ กระพริบลืมขึ้นก็พบว่า สิ่งที่ตัวเองล้มหน้าคว่ำลงมาทับไม่ใช่พื้นแข็งๆอย่างที่คิด

“อ๊ะ...”

“ขะ ขอโทษครับ คุณนาย เจ็บมากไหมขอรับ”

“อะ เอ่อ... พ่อฮั่นศักดิ์นั่นเอง” ป๋อจันทร์ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง “คุณนงคุณนายอะไรกันจ๊ะ ฉันน่ะก็เป็นบ่าวในเรือนท่านเจ้าคุณเหมือนกัน เรียกป๋อจันทร์เฉย ๆ ก็ได้”

“ไม่ได้ดอกขอรับ คุณนายเป็นถึงเมียท่านเจ้าคุณ ให้กระผมเรียกแต่ชื่อได้อย่างไรขอรับ”

ป๋อจันทร์สีหน้าสลดลงนิดหนึ่ง ชำเลืองมองไปยังเรือนเล็กที่ยังไร้วี่แววของคนที่ตนรอคอยแล้วถอนหายใจเบาก่อนยิ้มอย่างฝืดฝืนเต็มทน

“ท่านเจ้าคุณจะยังนับฉันเป็นเมียอยู่หรือไม่ฉันเองก็ไม่กล้าแน่ใจเลย พ่อฮั่นศักดิ์” ป๋อจันทร์พูดเสียงอ่อน จากที่เคยถือยศถืออย่างว่าตนได้เลื่อนบรรดาศักดิ์จากบ่าวในเรือนมาเป็นเมียท่านเจ้าคุณ คิดว่าตนนั้นสูงกว่าคนอื่น แต่วันนี้ป๋อจันทร์เริ่มตระหนักแล้วว่า ตนก็เป็นเพียงหลักฐานแห่งความใคร่และความไม่เคยพอของท่านเจ้าคุณกระนั้นเอง

ระหว่างที่กำลังจ่อมจมกับความโศกเศร้าภายในจิตใจมือหยาบกร้านก็รู้สึกถึงแรงบีบกระชับ ป๋อจันทร์หลุดจากภวังค์ความเศร้าทั้งปวง มองมือของตนที่ถูกกอบกุมไว้ เหลือบมองดวงหน้าคมคายผิดกับบ่าวไพร่เรือนอื่น ราวกับตัวตนของคนสวนท้ายเรือนนั้นกระจ่างชัดเต็มตาในนาทีนั้น

“โธ่ อย่าทำหน้าตาโศกเศร้าเช่นนั้นสิขอรับ หน้าสวย ๆ ของคุณนายจะหมดสวยเสียเปล่า ๆ ” ป๋อจันทร์เม้มปากเขินอายกับคำพูดนั้น มองแผ่นอกกำยำเปล่าเปลือยของนายคนสวนตรงหน้าก็ยิ่งชักนำให้หัวใจเต้นแรง

“พ่อฮั่นศักดิ์ว่าฉันสวยหรือ”

“สวยสิขอรับ สวยมาก” สายตาหวานเยิ้มที่สบตอบมาราวกับน้ำใสที่รินรดหัวใจที่แห้งแล้ง ใครต่อใครต่างก็พากันว่าร้ายป๋อจันทร์ว่าท่านเจ้าคุณคงพลาดพลั้งสติเลอะเลือนไม่ได้ตั้งใจจะได้ตนมาเป็นเมีย กี่ครั้งกี่คราที่ผิดคำสัญญาละเลยตนราวกับไม่เคยแบ่งแม้เศษเสี้ยวหัวใจมอบให้

หากหมดซึ่งรักแล้ว จะผิดหรือไม่หากตนเลือกจะไขว่คว้ามือที่พร้อมจะโอบอุ้มหัวใจของตน

ท่านเจ้าคุณเดินไปมาในห้องนอนบนเรือนเล็กอย่างกระสับกระส่าย ตั้งแต่พาหยวนรตีกลับมาจากพิษณุโลก เจ้าของดวงหน้าจิ้มลิ้มก็ยังมิเคยยอมให้ตนได้เชยชมความงามได้สมใจ

ตั้งแต่คืนก่อน แน่งน้อยหยวนรตีก็อ้างว่าคิดถึงบ้านขอไปอยู่กับพี่เลี้ยงสักคืนหนึ่ง ท่านเจ้าคุณก็ตามใจด้วยสงสารว่าต้องห่างบ้านห่างเมืองมาไกล จวบจนรุ่งเช้าท่านเจ้าคุณก็ตื่นมาเฝ้ารอดวงใจดวงใหม่ตั้งแต่ไก่โห่ จนใกล้จะพลบค่ำแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าภรรยาคนล่าสุดของตนจะเข้ามาปรนนิบัติรับใช้เสียที

กึก! กึก! กึก!

เสียงเคาะมือหนักกระทบลงบนแผ่นประตูไม้อย่างหมดความอดทน ในที่สุดท่านเจ้าคุณก็ตัดสินใจมาตามเมียตนถึงห้องของบ่าวในเรือนเล็ก

ท่านเจ้าคุณถิงอินทร์ถอนหายใจหนักระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเฝ้ารอการตอบสนองจากคนด้านใน จนกระทั่งประตูบานไม้ค่อย ๆ เปิดแง้มออก

“มีอันใดหรือเจ้าคะ ท่านเจ้าคุณ” เสียงหวานของ “ส้มชิง” บ่าวพี่เลี้ยงที่ติดตามหยวนรตีมาจากพิษณุโลกเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“หยวนรตีเล่า เหตุใดจึงไม่ไปรับใช้ข้าที่ห้อง ปล่อยให้ข้ารอเป็นวันเยี่ยงนี้ ไม่กลัวหลังลายกันหรืออย่างไร” ท่านเจ้าคุณซึ่งกำลังบันดาลโทสะขึ้นเสียงดุดันเสียจนส้มชิงต้องก้มหน้าตัวสั่นด้วยกลัวโทษทัณฑ์จะมาถึงตัว

“เจ้าคุณพี่...” เสียงเล็กใสดังออกจากด้านในห้องก่อนเจ้าของเสียงจะมาปรากฏตัวด้านหลังบ่าวของตน “อย่าดุพี่ส้มชิงเลยเจ้าค่ะ น้องผิดเองที่ไม่ได้ไปหาเจ้าคุณพี่เลยทั้งวัน”

“แล้วมัวแต่ทำอันใดอยู่เล่า รู้หรือไม่ว่าข้าไม่ชอบการรอคอย” ท่านเจ้าคุณพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเมื่อได้เห็นใบหน้าพริ้มเพราที่ตนถวิลหา

“น้องรู้สึกไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่เจ้าค่ะ คงจะเพลียจากการเดินทางไกล”

“ชะ ใช่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูหยวนรตีเธอไม่เคยต้องเดินทางไกล ๆ ทั้งยังร่างกายไม่ค่อยแข็งก็เลยจับไข้ไม่สบายน่ะเจ้าค่ะ” ส้มชิงรีบกล่าวเสริมนายของตนถึงเหตุที่ทำให้ท่านเจ้าคุณไม่พอใจ

“โธ่ น้องหยวนรตี ไม่สบายทำไมไม่บอกข้ากัน” ท่านเจ้าคุณก้าวเดินผ่านบ่าวรับใช้เข้าประชิดหยวนรตีในทันทีที่รู้ว่าเมียของตนเจ็บไข้ได้ป่วย

มือใหญ่จับบ่าเล็กพลิกสำรวจรอบตัวหาความผิดปกติ

“นี่ร่างกายเจ้าผ่ายผอมลงหรือไม่ เจ้าคงทั้งเหนื่อยทั้งคิดถึงบ้านสินะ” ทั้งน้ำเสียงและอาการโกรธขึ้งในยามแรกของท่านเจ้าคุณนั้นปลิดปลิวหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน

“น้องไม่เป็นอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ แค่พักผ่อนอีกสักหน่อยก็คงหาย เจ้าคุณพี่อย่าได้ห่วงไปเลย”

ท่านเจ้าคุณโอบประคองร่างเล็กอย่างห่วงใยรักใคร่หนักหนา แต่ก็รำคาญใจบ่าวคนใช้ที่นั่งอยู่เป็นก้างขวางคอเสียเหลือเกิน

“เจ้าไปนอนพักผ่อนให้สบายตัวในห้องข้าไม่ดีกว่าหรือ จะมัวมาอุดอู้อยู่ที่ห้องบ่าวไพร่ด้วยเหตุใดกัน” ท่านเจ้าคุณว่าแล้วก็จับจูงหยวนรตีให้ตามตนออกไปจากห้องของส้มชิง

หยวนรตีเลิ่กลั่กที่ถูกมัดมือชกรีบยื้อตนไว้โดยพลัน

“ยะ อย่าดีกว่าเจ้าค่ะเจ้าคุณพี่ น้องยังไม่คุ้นกับเรือนใหม่ ขออยู่กับพี่ส้มชิงสักระยะก่อนนะเจ้าคะ...นะเจ้าคุณพี่” หยวนรตีเอ่ยออดอ้อนเสียงหวาน ท่านเจ้าคุณแม้จะขัดใจแต่ก็อดตามใจไม่ได้ ด้วยกำลังรักกำลังหลง มีเหตุสิ่งใดท่านก็ตามใจได้ทั้งสิ้น

ท่านเจ้าคุณถิงอินทร์ถอนหายใจก่อนกล่าวเสียงเรียบ

“ถ้าเจ้าว่าเช่นนั้น ก็ตามใจเจ้าเถิด ข้าจะไม่รบกวน หากเจ้าหายดีเมื่อใดก็ให้ไปตามข้าที่เรือนใหญ่ก็แล้วกัน”

“เจ้าคุณพี่เมตตาน้องเหลือเกิน ไม่รู้ชาตินี้จะทดแทนคุณหมดได้อย่างไร”

“อย่าคิดให้มากไปเลย พักผ่อนให้เต็มที่เถิด ได้เวลาที่ข้าต้องกลับเรือนใหญ่เสียทีแล้ว” ท่านเจ้าคุณโอบกอดร่างเล็กประทับจูบบนหน้าผากนวลแผ่วเบาก่อนสั่งเสียส้มชิงให้ดูแลหยวนรตีเป็นอย่างดี

กว่าท่านเจ้าคุณจากออกมาจากเรือนเล็กฟ้าก็มืดสนิทแล้ว ร่างสูงภูมิฐานก้าวฉับกลับเรือนใหญ่ผ่านสวนหน้าเรือนไปโดยไม่รู้เลยว่าตลอดทั้งวันตั้งแต่ฟ้าสางจนยามค่ำนั้นมีอีกหนึ่งเมียของตนเฝ้ารอคอยด้วยหัวใจที่อ่อนล้าและบอบช้ำสักเพียงใด

ดวงหน้าสะสวยหมดจดของคุณนายรองแห่งเรือนท่านเจ้าคุณชะเง้อมองผู้เป็นสามีอย่างหงอยเหงา ทนเฝ้าคิดถึงอยากจะพบหน้ามาร่วมเดือน พอพบกันก็มีเรื่องให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ เป็นผัวเมียอยู่กินกันมาก็หลายปี ความเจ้าชู้ของท่านเจ้าคุณนั้นก็รู้อยู่แก่ใจ ถึงอย่างไรความรักก็ตัดไม่ขาด

เย็นย่ำค่ำคงอากาศก็เริ่มเย็นเพราะเข้าฤดูหนาวแล้ว กลิ่นของดอกต้นตีนเป็ดก็ลอยตลบอบอวลไปทั้งเรือน ยิ่งได้กลิ่นหยางมณีก็พาลหงุดหงิดโมโหถึงผู้เป็นนายเรือน

ไม่รู้คุณพี่สร้อยเฟิงเธอคิดอย่างไรถึงได้เอาต้นไม้บ้านี่เข้ามาปลูกอยู่ใกล้เรือน ไหนจะกลิ่นที่ฉุนเสียเหลือเกิน ไหนจะยางไม้ที่เผลอไปโดนเข้าเมื่อไหร่ก็แสบร้อนไปหมด

ไม่รู้ว่าพี่ป๋อจันทร์ไปอยู่เสียที่ไหน หายตัวไปตั้งแต่เช้าจนค่ำมืดป่านนี้แล้วก็ยังไม่เห็น

“มันจะบังเอิญเกินไปกระมังเจ้าคะคุณท้าว”

เมื่อเดินผ่านเข้าไปใกล้ประตูห้องของคุณหญิงสร้อยเฟิง หยางมณีก็ได้ยินเสียงเจ้าของห้องแว่วออกมา

คุยกับใครกัน

ยังไม่ทันที่หยางมณีจะได้ตั้งใจเงี่ยหูฟังให้ชัด ๆ ท่านเจ้าคุณถิงอินทร์ก็เดินขึ้นเรือนมาพอดี

“คุณพี่...”

“อ่อ น้องหยางมณี ยังไม่เข้าห้องอีกรึ ค่ำมืดป่านนี้แล้ว”

“น้องรอคุณพี่น่ะเจ้าค่ะ”

ท่านเจ้าคุณเหลือบมองไปทางห้องคุณหญิงสร้อยเฟิง ใจหนึ่งหยางมณีก็อยากให้ท่านเจ้าคุณใช้เวลาอยู่กับตน แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าใครกันที่คุยกับคุณหญิงสร้อยเฟิงอยู่ในห้องนั้น

“คุณพี่ไปหาคุณหญิงเถิดเจ้าค่ะ เธอไม่ค่อยสบาย คงอยากให้คุณพี่คอยดูแล” ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะ

“หืม คุณหญิงไม่สบายดอกหรือ” ความรู้สึกผิดแล่นริ้ววาบเข้ามาในอกท่านเจ้าคุณถิงอินทร์ในทันที ตั้งแต่กลับมาจากสองแควก็ยังไม่ได้ไปหาคุณหญิงสร้อยเฟิงเลย เพราะมัวแต่หลงใหลความสดใสของผู้หญิงคนใหม่ ปล่อยให้คนที่เป็นคู่ชีวิตกันมากว่าสิบปีต้องมาไม่สบายไร้คนคอยดูแลเช่นนี้

“เจ้าค่ะ คุณพี่รีบไปดูอาการคุณหญิงเถิด”

ท่านเจ้าคุณลูบไล่มนแผ่วเบาก่อนประทับจูบนุ่มนวลลงบนแก้มนิ่ม

“วันพรุ่งข้าจะมาหาเจ้า” เอ่ยแล้วร่างแกร่งก็เดินจากไปยังห้องของผู้เป็นนายเรือน หยางมณียิ้มกริ่มเดินกลับเข้าห้องเฝ้ารอผลของแผนการตนในวันรุ่งขึ้นด้วยความพอใจ

ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนกลิ่นดอกตีนเป็ดก็ลอยตีเข้าจมูกจนฉุนไปหมด ท่านเจ้าคุณถึงกับไอออกมาเพราะสำลักกลิ่นหอมนั้น

“ทำไมกลิ่นมันถึงได้ฉุนอย่างนี้ ทนอยู่ได้อย่างไรกันคุณหญิง” ท่านเจ้าคุณเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องแล้ว คุณหญิงสร้อยเฟิงที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างหันกลับมาอย่างแช่มช้า

“กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ คุณพี่ ปล่อยให้น้องรอมานานเสียเหลือเกิน” ท่านเจ้าคุณขมวดคิ้วมุ่นด้วยแปลกใจเพราะโดยปกติแล้วคุณหญิงจะไม่กล่าวเรียกร้องให้ตนมาหาหรือพูดสิ่งใดที่บ่งบอกว่ารอคอยตนอยู่เลย

คนไม่สบาย คงจะเหงามากสินะ ท่านเจ้าคุณคิดในใจอย่างเอ็นดู

ร่างสูงเดินเข้าไปปลอบประโลมสตรีผู้เป็นดั่งดวงใจ ร่างอวบอัดสวมกอดผู้เป็นสามีกระชับแน่นด้วยความห่วงหา

พลันที่สายตาของท่านเจ้าคุณถิงอินทร์เบือนไปสบกับรูปวาดบานเก่าบนผนังห้องความรู้สึกบางอย่างก็แล่นวาบเข้ามาในอก บนรูปนั้นคือ “คุณท้าวเทียนดารา” เจ้าคุณทวดต้นตระกูลของคุณหญิงสร้อยเฟิงตั้งแต่สมัยอยุธยายังเป็นพระนครหลวง ทั้งที่รูปวาดสีซีดจางเต็มทน แต่หลายครั้งที่เผลอสบมองก็มีความรู้สึกคุ้นเคยกับคนในรูปอย่างน่าประหลาด

จมูกโด่งเป็นสันโน้มลงจรดกลีบแก้มนุ่ม วันนี้กลิ่นกายของคุณหญิงหอมกำจายยิ่งกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะคุณหญิงอาบลมอยู่ใกล้หน้าต่างใต้ต้นพญาสัตบรรณอยู่กระนั้นเอง

....โปรดติดตามตอนต่อไป....

Starring:

เฉินเหว่ยถิง        รับบทเป็น          ท่านเจ้าคุณถิงอินทร์

หลี่อี้เฟิง            รับบทเป็น          คุณหญิงสร้อยเฟิง

หยางหยาง         รับบทเป็น          คุณนายหยางมณี

จิ่งป๋อหรัน          รับบทเป็น          ป๋อจันทร์

หวังหยวน          รับบทเป็น          หยวนรตี

จางฮั่น              รับบทเป็น          ฮั่นศักดิ์

หม่าเทียนอวี่       รับบทเป็น          คุณท้าวเทียนดารา

จางอี้ชิง             รับบทเป็น          ส้มชิง

[SF] Once Upon A Year #หยางเฟิง #ถิงฝาน

[SF] Once Upon a Year #หนึ่งวันกับหนึ่งปี

Pairing:            หยางหยาง x หลี่อี้เฟิง

เฉินเหว่ยถิง x อู๋อี้ฝาน

“เห่นโล่วววววววววว อี้ฝาน แฮปปี้เบิร์ธเดยยยยย์” เสียงหวานลอยข้ามแผงกั้นคอกทำงานมาก่อนตัวเจ้าของเสียงจะมาปรากฏตัวหน้าคนถูกเรียกพร้อมกล่องสี่เหลี่ยมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า เจ้าของวันเกิดเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเต็มแก้ม คนตรงหน้าคือ “หลี่อี้เฟิง” รุ่นพี่ที่ทำงานของเขานั่นเอง อู๋อี้ฝานรับของขวัญนั้นมาด้วยความปลื้มใจอย่างที่สุด

“ขอบคุณครับเฟิงเกอ”

“สุขสันต์วันเกิดไอ้น้องชาย ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีอีกปีนะ” รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ อี้ฝานถึงกับเขินจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่เอ่ยขอบคุณซ้ำ ๆ จนหลี่อี้เฟิงต้องหัวเราะอย่างเอ็นดู

ปัง!

เสียงกองเอกสารกระแทกกับโต๊ะดังปังจากโต๊ะทำงานในคอกเดียวกันที่อยู่ห่างไปไม่กี่โต๊ะ

“เดี๋ยวฉันมา จะไปคุยงานกับบก. งานของใครที่ยังไม่ปิดก็เร่งด้วย ใกล้เดดไลน์แล้ว” ผู้ช่วยบรรณาธิการฝ่ายเนื้อหาพูดเสียงเรียบ แต่ท่าทางและสายตาแสดงอาการไม่พอใจอะไรบางอย่างออกมาอย่างชัดเจน ร่างโปร่งเดินออกจากคอกทำงานผ่านผู้ช่วยบรรณาธิการฝ่ายศิลป์ที่มาอวยพรวันเกิดลูกน้องของตนแต่เช้าโดยไม่มีคำทักทายใด ๆ หลี่อี้เฟิงผิวปากหวิวชำเลืองสายตามองตามคนที่เดินผ่านไปพลางทำหน้าตาล้อเลียน

“วันนี้หัวหน้าหยางหยางอารมณ์ไม่ดีแต่เช้าเลยนะครับ” อี้ฝานกล่าวเสียงค่อย สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ผีเข้ามั้ง อย่าไปสนใจเลย วันนี้วันเกิดนายนะ ยิ้มเข้าไว้สิ” ได้กำลังใจจากรุ่นพี่ที่ตัวเองชื่นชมแล้วอี้ฝานก็เผยรอยยิ้มออกมาได้อีกครั้ง อย่างน้อยวันเกิดวันนี้เขาก็อยากให้มันเป็นวันดี ๆ อีกหนึ่งวัน

เสียงเปิดประตูไม่เบานัก แถมคนเปิดยังเปิดเข้ามาโดยพละการไม่มีการเคาะประตูก่อนแต่อย่างใด คนที่เข้ามาคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “หยางหยาง” ลูกพี่ลูกน้องของ “เฉินเหว่ยถิง” ผู้เป็นเจ้าของห้อง คนเป็นพี่ไม่ได้ละมือจากงานตรงหน้า เพียงเหลือบสายตาขึ้นมองญาติผู้น้องเล็กน้อยก่อนหันไปสนใจเอกสารในมือและกล่าวเสียงเรียบ

“โมโหอะไรมาอีกล่ะ”

“เปล่า ผมแค่เอางานมาให้เฮียตรวจ” หยางหยางกล่าวปฏิเสธ แต่สีหน้าไม่ได้คล้อยตามคำพูดแม้แต่นิด

“ถ้าคิดว่าโกหกฉันได้ก็อย่านับฉันเป็นพี่นายเลยดีกว่า หยางหยาง คิดว่าฉันรู้จักนายมากี่ปี หงุดหงิดเรื่องอี้เฟิงมาอีกล่ะสิ”

“ก็ถ้าเฮียรู้อยู่แล้วจะถามผมอีกทำไม” หยางหยางวางปึกเอกสารที่ถือเข้ามาด้วยบนโต๊ะทำงานของญาติผู้พี่ก่อนนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามถอนหายใจเสียงไม่เบานัก

“นายมันก็เอาแต่ใจร้อน ขี้หึงไม่เข้าเรื่องทั้งปี ฉันเห็นจนชิน ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ในที่ทำงานก็เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวลูกน้องจะไม่เชื่อถือเอาซะเปล่า ๆ “

“ผมเก็บอาการที่สุดแล้ว”

“แต่เก็บอารมณ์ไม่ได้ เลยต้องมาระบายที่ห้องฉันสินะ คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ” เฉินเหว่ยถิงเอ่ยถามในที่สุด

“จะอะไรอีกล่ะ ก็เรื่องเดิม เฟิงเกอก็หว่านเสน่ห์ไปทั่ว ไม่รู้บ้างหรือไงว่าคนอื่นเขาคิดกับตัวเองยังไง”

“ช่วยไม่ได้นี่หว่า นายอยากไปตกหลุมเสน่ห์เขาเอง”

“เฮีย!”

“เออ นั่นแหละ ว่าแต่คราวนี้ใครอีกล่ะ”

“จะใครล่ะ ก็นายอี้ฝานนั่นไง ที่เฮียฝากเข้ามาแผนกผมน่ะ วันนี้วันเกิดหมอนั่น เฟิงเกอก็มาแฮปปี้เบิร์ธเดย์เสียเสียงดังลั่นออฟฟิศ อย่างกับกลัวใครจะไม่รู้ แถมมีของขวัญมาให้ด้วยนะ อะไรวะ ทีวันเกิดผมนะ ไม่เค้ยยยย” พอได้ทีหยางหยางก็ร่ายยาวราวกับอัดอั้นมานาน

พอได้ยินชื่อคู่กรณีของน้องชายแล้วมือเรียวของหัวหน้ากองบรรณาธิการนิตยสารชื่อดังที่กำลังตรวจงานระหว่างที่ฟังคนตรงหน้าพล่ามอยู่ก็ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนทำเป็นไม่สนใจและทำงานต่อไป

“สรุปว่างอนสินะ”

“....”

“...”

“เออ” หยางหยางตอบรับเสียงค่อยอย่างไม่เต็มใจนัก หงุดหงิดที่ผู้เป็นพี่รู้ทันเขาไปเสียทุกอย่าง แม้จะไม่อยากยอมรับนัก แต่เขาก็งอนจริง ๆ นั่นแหละ

คนเป็นพี่ได้แต่หัวเราะเบา ๆ ก่อนส่ายหัวอย่างเอือมระอาระคนเอ็นดูน้องชายขี้งอนของเขา

ทันทีที่ได้ยินเสียงปิดประตูลับหลังหยางหยางเดินออกจากห้องไป เฉินเหว่ยถิงก็ถอนหายใจยาว ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาบนผนังห้องก่อนรวบรวมสมาธิอีกครั้งเพื่อจัดการงานตรงหน้าให้เสร็จโดยเร็วเพื่อที่จะได้เตรียมตัวสำหรับงานสำคัญในเย็นวันนี้

ช่วงกลางวันโดยปกติแล้วหยางหยางและหลี่อี้เฟิงจะไปกินข้าวที่โรงอาหารของตึกสำนักงานด้วยกันเสมอ เขาทั้งคู่เป็นคนรักกันแม้ไม่ได้ประกาศบอกใครแต่ก็เหมือนกับทุกคนรับรู้ในความสัมพันธ์นี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่จังหวะชีวิตของคนสองคนกลับสอดคล้องลงตัวอย่างน่าประหลาด

ทุกวันเวลาเที่ยงสิบนาทีหยางหยางและหลี่อี้เฟิงจะพักงานทุกอย่างไว้ที่โต๊ะและเดินลงมาด้านล่างอีกสามชั้นเพื่อไปกินข้าวที่โรงอาหาร พวกเขาเลือกที่จะเดินลงบันไดราวกับตั้งใจจะยืดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้นานขึ้น ต่างคนต่างจัดการซื้ออาหารของตัวเองและเดินมานั่งข้างกันราวกับเป็นเรื่องธรรมดาแสนสามัญ แต่ถ้าวันนี้จะมีบางอย่างที่ต่างออกไปก็คงเป็นบรรยากาศรอบตัวของเขาทั้งสองที่เงียบลงกว่าที่เคย เสียงหัวร่อต่อกระซิกที่คนรอบข้างมักได้ยินเป็นประจำนั้นเงียบหาย

หลี่อี้เฟิงเหลือบมองคนที่นั่งข้างกันอย่างใช้ความคิด เขารู้ว่าหยางหยางเป็นคนขี้หึงคิดเล็กคิดน้อยมาแต่ไหนแต่ไร แถมตัวเขาก็เองก็เป็นพวกมนุษยสัมพันธ์ดีเกินมนุษย์ทั่วไปเสียด้วย ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมีเรื่องให้ผิดใจกันอยู่บ่อย ๆ

“หยางหยาง ฉันอยากกินอันนั้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางชี้ไปที่หมูสามชั้นในจานข้าวของอีกฝ่าย หยางหยางไม่พูดอะไร เพียงแต่ตักสิ่งที่คนข้าง ๆ บ่นอยากกินไปใส่ให้ในจานแล้วกินข้าวในจานของตนต่ออย่างเงียบ ๆ

“อันนั้นฉันก็อยากกิ...” ยังไม่ทันจบประโยคหยางหยางก็ตักกับข้าวทุกอย่างในจานไปใส่ในจานของคนรักแล้วนั่งกินข้าวเปล่าในจานของตัวเองต่อไปโดยไม่เอ่ยคำใด ๆ

อี้เฟิงมีสีหน้าสลดลงกับปฏิกิริยาของคนรัก ได้แต่ตักอาหารในจานของตัวเองที่พูนจนแทบล้นเพราะการประชดของคนข้าง ๆ ด้วยสีหน้าง้ำงอ เขาอยากจะชวนคุยให้บรรยากาศระหว่างเขาสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนความพยายามครั้งนี้จะไม่ได้ผล

เวลาเย็นย่ำอี้ฝานมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเลยเวลาเลิกงานมามากแล้ว วันนี้เพื่อนในออฟฟิศต่างก็มาอวยพรวันเกิดให้เขากันมากมาย แต่กลับไร้วี่แววปฏิกิริยาจากคนที่เขาเฝ้ารอที่สุด

ดวงหน้าหล่อเหลาติดจะสวยเหม่อมองไปยังห้องทำงานของใครบางคนที่เจ้าของห้องกลับไปตั้งแต่ช่วงบ่าย

ลืมหรือเปล่านะ...

คนหน้าสวยคิดอย่างเหงา ๆ เมื่อคนที่รอคอยไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้ามาที่ออฟฟิศอีก บางทีคนคนนั้นอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา เพราะทั้งวันก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน พอบ่ายคล้อยก็ออกจากออฟฟิศไปโดยไม่ได้ร่ำลา

อี้ฝานตัดสินใจเก็บข้าวของกลับบ้าน เขาลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างสุด ฟ้าข้างนอกมือดสนิทแล้วแม้จะยังไม่ค่ำมากนักเพราะเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว อากาศเริ่มเย็นลงเขากระชับเสื้อโค้ทให้แน่นขึ้นเพื่อป้องกันร่างกายจากอากาศภายนอกก่อนเดินตรงไปยังประตูด้านข้างของตึกสำนักงานที่เขาใช้เป็นประจำเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ

“รอก่อนสิ” เสียงทุ้มดังขึ้นเมื่ออี้ฝานเดินพ้นประตูเลื่อนอัตโนมัติออกมาด้านนอก

เฉินเหว่ยถิงนั่นเอง

อี้ฝานรู้สึกว่าก้อนเนื้อใต้อกข้างซ้ายของเขากำลังเต้นผิดจังหวะ

“บก.”

“เลิกงานแล้วไม่ต้องเรียกแบบนั้นก็ได้”

“...” อี้ฝานไม่ได้ตอบอะไร อีกฝ่ายจึงเดินเข้ามาหาและฉวยคว้าเอากระเป๋าใบใหญ่ไปช่วยถือให้

“วันนี้ไปด้วยกันได้ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

“ครับ ถิงเกอ” อี้ฝานตอบรับพลางพยักหน้าและเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกคนตรงหน้ามาเป็นคำที่เขาเคยเรียกเมื่อสมัยยังเป็นรุ่นน้องของเฉินเหว่ยถิงในสมัยมัธยมปลาย

เหว่ยถิงพาอี้ฝานมาที่แมนชั่นส่วนตัวของเขา เมื่อเปิดประตูเข้าไปด้านในมืดสนิท เจ้าของห้องปิดประตูลงและเดินฝ่าความมืดเข้าไปในห้องก่อนทิ้งให้อี้ฝานยืนเคว้งคว้างกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

ไม่นานดวงไฟก็ถูกเปิดขึ้น เป็นแสงไฟสลัวสีส้มที่อยู่ในส่วนที่ถูกออกแบบไว้เป็นห้องรับประทานอาหารนั่นเอง เมื่อมีแสงสว่างอี้ฝานจึงเห็นว่าบนโต๊ะกลางห้องมีอาหารถูกจัดเตรียมไว้แล้ว ทั้งยังมีเชิงเทียนตั้งอยู่ เหว่ยถิงเดินไปหยิบไฟแช็กมาจุดไฟให้เทียนเล่มเล็กสว่างขึ้น

“ไม่คิดว่าเกอจะเป็นคนทำอะไรแบบนี้ได้เลยนะครับ” อี้ฝานเอ่ยขึ้นอดที่จะหัวเราะน้อย ๆ ไม่ได้

เหว่ยถิงยกมือขึ้นเกาแก้มแก้อาการขัดเขิน

“นั่งก่อนสิ”

อี้ฝานนั่งลงบนเก้าอี้ที่อีกฝ่ายยกขยับให้ ระหว่างที่รับประทานอาหารทั้งสองคนก็แลกเปลี่ยนความทรงจำในวันวานเมื่อครั้งที่ยังอยู่ในรั้วโรงเรียนเดียวกันอย่างสนุกสนาน เมื่อกินอาหารมื้อค่ำแสนพิเศษเสร็จแล้วเจ้าของห้องและอี้ฝานก็ช่วยกันเก็บของล้างจานราวกับเป็นเรื่องราวที่เคยชินในชีวิตประจำวัน จากนั้นทั้งคู่ก็ออกมานั่งเล่นกันที่โซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์เปิดดูรายการวาไรตี้ยอดนิยมพลางหัวเราะกันอย่างเพลิดเพลิน

“ดูสิเกอ โคตรฮาเลย เหมือนพวกเราสมัยเด็ก ๆ เลยอะ” อี้ฝานเอ่ยขึ้นเมื่อกติกาของเกมในรายการที่กำลังดูอยู่นั้นเหมือนกับที่ตัวเองเคยเล่นสมัยเรียน

“นั่นสิ ถ้าไม่ใช่เพราะนายบ้าบออย่างนี้เราก็คงไม่ได้รู้จักกัน” เหว่ยถิงหัวเราะกับรายการโทรทัศน์ก่อนหันมามองคนด้านข้างด้วยสายตาที่มีความหมาย

“...” อี้ฝานเงียบไปพลางหันไปสบตากับคนที่กำลังมองเขาอยู่

“จริง ๆ ตอนนั้นก็ดีนะ” เหว่ยถิงเอ่ยขึ้นหลังจากที่เกิดความเงียบชั่วอึดใจ

“ครับ ขอบคุณถิงเกอที่ช่วยเหลือผมหลายอย่างเลย ขอบคุณจริง ๆ ” อี้ฝานกล่าวขอบคุณคนตรงหน้าที่ช่วยเหลือเขามาตลอดทั้งตอนที่ยังเป็นนักเรียนอยู่จนกระทั่งตอนนี้ที่เขาต้องมาทำงานโดยมีคนตรงหน้าเป็นเจ้านายก็ยังได้รับความเอ็นดูและความช่วยเหลือไม่ต่างจากเมื่อก่อน

“นายนี่มีแต่คำขอบคุณตลอดเลยนะ”

“ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี่ครับ ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วย ขอบคุณมากนะครับ”

“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”

“...” คนหน้าสวยเสหลบสายตาคนข้าง ๆ เพราะสายตาที่มองมาทำให้เขาเขินจนทำตัวไม่ถูก หัวใจของเขากำลังเต้นกระหน่ำอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เขาอยากจะเอามือทุบอกตัวเองแล้วสั่งให้มันเต้นช้าลงกว่านี้สักหน่อย

“ไม่ได้เหรอ...” เสียงทุ้มนั้นเจือกระแสออดอ้อนจนอี้ฝานแทบจะอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ

“ถิงเกออยากได้อะไรล่ะครับ”

เฉินเหว่ยถิงขยับใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้ดวงหน้าสวยก่อยเบี่ยงใบหน้าโน้มตัวมากระซิบติดใบหู

“เป็นแฟนกับฉันได้ไหม” พอพูดจบคนฟังก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“หัวเราะทำไมเล่า ฉันเขินอยู่นะเนี่ย” เฉินเหว่ยถิงกล่าวอย่างขัดเขิน ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนพูดจาอะไรหวาน ๆ แต่ก็เพราะคนตรงหน้า ทำให้เขาอยากทำอะไรแบบนี้ เขาเฝ้ารอตั้งแต่วันที่อี้ฝานมาสมัครงาน อดทนรอจนอี้ฝานทำงานมาได้ครบหนึ่งปีในวันนี้ วันเดียวกับวันเกิดของอี้ฝานเพื่อให้เขาแน่ใจตัวเอง ว่าความรู้สึกที่มีต่อคนตรงหน้ายังคงชัดเจนเหมือนครั้งอดีต ทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้อี้ฝานเชื่อใจ ว่าเขาจะไม่ทำคนที่เขารักต้องเสียใจอย่างแน่นอน

อี้ฝานยิ้มเต็มหน้าให้กับคนที่เอ่ยคำร้องขอเมื่อครู่

“ผมนึกว่าจะไม่ได้ยินประโยคนี้แล้วซะอีก”

“หมายความว่า...”

“ปล่อยให้ผมรอซะตั้งนานเลยนะครับ”

จบคำพูดนั้น โทรทัศน์ที่ถูกเปิดไว้ก็ไม่ได้รับความสนใจอีกต่อไป คนสองคนที่ตกอยู่ในห้วงความสุขไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากกันและกัน วันเวลาเพราะบ่มความรู้สึก ต้นไม้แห่งความรักก็เฝ้ารอวันที่พร้อมจะออกดอกอย่างสวยงาม เช่นเดียวกับอู๋อี้ฝานและเฉินเหว่ยถิง คำบอกรักกับคนที่ใช่ในเวลาที่ใช่คือบัวรดน้ำให้ต้นไม้นั้นชุ่มฉ่ำ เหว่ยถิงไม่เสียใจเลยที่เขาเพิ่งมาบอกอี้ฝานเอาตอนนี้ หากเขาใจร้อนและขอคบอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อครั้งยังเรียนด้วยกัน วันนี้ทั้งสองคนอาจร้างลากันไปและเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน

           

เพราะความอดทนเป็นปุ๋ยชั้นเลิศให้ความรักผลิบานได้อย่างยาวนาน

บรรยากาศกลางสวนสาธารณะในเวลาหลังพระอาทิตย์ตกดินไปแล้วนั้นเงียบเหงา ระหว่างที่หยางหยางและหลี่อี้เฟิงทางเดินกลับคอนโดที่แชร์อยู่ด้วยกัน ระหว่างคนสองคนก็ยังไม่มีคำพูดใด ๆ

อี้เฟิงยอมรับว่าบางครั้งก็เป็นเขาเองที่แกล้งให้หยางหยางหึง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เมื่ออี้ฝานเข้ามาทำงานแรก ๆ เขาเห็นว่าเป็นเด็กใหม่ ทั้งยังไม่คุ้นกับเพื่อนร่วมงานมากนักก็เลยอยากทำอะไรให้เด็กใหม่คุ้นเคยกับเพื่อนร่วมงานมากขึ้นจึงเข้าไปชวนคุย อี้ฝานเป็นเด็กที่เขาถูกชะตาทั้งยังคุยกันถูกคอจนสนิทสนมกัน แค่ให้ของขวัญวันเกิดไม่ใช่เรื่องที่เขาทำเกินไปสักหน่อย

ระหว่างที่เดินผ่านสระน้ำในสวนสาธารณะของคอนโด เวลานั้นค่ำมากแล้วไม่เหลือผู้คนมาเดินเล่นหรือออกกำลังกายกันอีก มีเพียงดวงไฟไม่กี่ดวงส่องแสงริบหรี่ หลี่อี้เฟิงก็ทอดขาลดความเร็วในการเดินลง เมื่อหยางหยางรู้สึกได้ว่าอีกคนเดินช้าลงก็ปรับจังหวะการเดินของตัวเองลงเช่นกัน มือนุ่มค่อย ๆ ขยับสอดประสานกับมือใหญ่บีบกระชับเบา ๆ บอกว่ากำลังง้องอน

หยางหยางถอนหายใจแผ่วเบาและหยุดเดิน ลดทิฐิในใจก่อนกระชับมือนิ่มและหันไปหาคนยืนอยู่เคียงข้างกัน

“รู้ใช่ไหมว่าผมหึงเรื่องอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“อื้อ...” คนหน้าหวานพยักหน้าเม้มปากแน่น

“ทีหลังไม่ทำได้ไหม” หยางหยางเอ่ยเสียงอ่อนเจือกระแสเว้าวอน

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย อวยพรวันเกิดใคร ๆ เขาก็ทำกัน”

“ทีวันเกิดผมเฟิงเกอไม่เห็นจะสนใจเลย”

“ก็...” คนหน้าหวานหยุดคำก่อนทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ

“ก็อะไร ผมก็อยากให้แฟนทำอะไรให้ในวันพิเศษเหมือนกันนะ นี่เฟิงเกอเล่นไม่สนใจผมเลย แต่เดินถือของขวัญมาอวยพรคนอื่นเสียเสียงดังลั่นออฟฟิศ จะไม่ให้ผมน้อยใจได้ยังไง”

“ไม่ใช่ไม่สนใจสักหน่อย...”

ไม่สนใจแต่เช้าอีกวันฉันแทบลุกไม่ขึ้น ของขวัญนายมันก็พิเศษกว่าคนอื่นสุด ๆ แล้ว ตาบ้า!

หลี่อี้เฟิงได้แต่คิดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวจะขัดเขินเสียเอง

“พอเถอะ อย่าพูดอีกเลยถ้าเฟิงเกอจะไม่เข้าใจความรู้สึกของผม” หยางหยางเอ่ยเสียงเรียบเพื่อตัดบทเมื่อเห็นว่าคนรักยังยืนว่าจะยังทำเหมือนกับวันนี้กับคนอื่นต่อไป มือแกร่งขยับมือที่จับกันไว้ให้คลายออกจนอี้เฟิงใจเสีย

“เดี๋ยวสิ...”

“ค่อยคุยกันวันหลังเถอะครับ”

“ในหนึ่งปีฉันอวยพรวันเกิดเขาแค่หนึ่งวัน แต่ทั้ง 365 วันฉันอยู่กับนายนะ” เสียงหวานชิงพูดขึ้นก่อนที่คนรักจะปล่อยมือไปพร้อมกับสัมผัสอุ่นที่แก้มของหยางหยาง

คนที่เพิ่งขโมยหอมแก้มคนอื่นเสมองมองไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หยางหยางยิ้มกว้างกับกิริยาแสนน่ารักของคนรัก ดวงหน้าคมคายโน้มตัวไปจุมพิตแก้มใสให้คนที่กำลังเขินอายไม่ทันตั้งตัว พอเจ้าตัวตกใจจะผละตัวออกแขนแกร่งก็ตวัดโอบเอวคนรักให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดและฝังจมูกจมลึกลงบนแก้มนุ่ม

“แฟนใครก็ไม่รู้ น่ารักจัง” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างใบหู

“ถ้าไม่รักล่ะก็ จะฆ่าให้ตายเลย” เสียงหวานย้อนกลับอย่างหยอกล้อ

ดวงหน้าหล่อเหลาขยับมาสบตาคนรักตรง ๆ แนบหน้าผากจนปลายจมูกสัมผัสกันก่อนเอ่ยเสียงเบา

“แค่เฟิงเกอไม่สนใจผมก็เหมือนจะตายแล้ว อย่าทรมานกันแบบนี้บ่อย ๆ เลยนะครับ มันเหงานะรู้ไหม”

“รู้แล้วล่ะน่า” คนหน้าหวานขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันแผ่วเบาก่อนอี้เฟิงจะวาดแขนโอบตอบคนรักแล้ววางศีรษะลงบนบ่าหนา “ฉันรักนายนะ”

“ผมก็รักเฟิงเกอ” หยางหยางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก้มหน้าลงประทับจูบตรงระหว่างรอยต่อของขมับและไรผมของคนหน้าหวานอย่างรักใคร่ ระหว่างเขาทั้งสองไม่มีช่องว่างใด ๆ เหมือนหัวใจสองดวงที่แนบชิดกัน

ความรักของคนสองคนบางครั้งก็เหมือนกับท้องฟ้า บางวันก็มีแสงแดดเจิดจ้า บางวันก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝน มันอาจไม่ได้สดใสทุกวัน แต่ท้องฟ้าก็ยังเป็นท้องฟ้าที่ยังคงอยู่ที่เดิมไม่หายไปไหน แค่แหงนหน้ามองขึ้นไป ท้องฟ้าจะยังคงอยู่ที่เดิมเสมอ เหมือนความรักของหยางหยางกับอี้เฟิง พวกเขาอาจจะทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง ไม่มีคำรักหวาน ๆ พร่ำบอกกันเหมือนคนรักคู่อื่น ๆ แต่ความรักของเขาทั้งสองก็ยังสัมผัสได้เสมอ

ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าวันไหนในรอบปี

แค่มองไปข้าง ๆ ยังมีคนที่จับมือกันอยู่

เท่านั้น...ก็เพียงพอแล้ว

END

TALK: เรื่องนี้แต่งด้วยความกาวล้วน ๆ ค่ะ แอบหึงเฟิงที่ไปอวยพรวันเกิดฝานในเวยปั๋ว 555 แล้วพอดีอยากเขียนคู่เฮียถิงกับฝานอยู่แล้วด้วย ก็เลยออกมาเป็นฉะนี้แล แหะๆ กาวไปเขียนไปพยายามให้จบในตอนเดียวจะได้ไม่ค้างคา ตอนนี้คนเขียนก็ง่วงมากแล้ว แต่อยากลงฟิคให้ได้อ่านกันกาวไปด้วยกัน ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ

อ้อ ที่สำคัญ สุขสันต์วันเกิดนะฝานฝาน! :)