[Special Fic] Memory: วันตรุษจีนของเฉินเหว่ยถิง Part 3

[Special Fic] Memory: วันตรุษจีนของเฉินเหว่ยถิง Part 3
#วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์

พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ซึ่งคราวนี้มาในธีม “ตรุษจีน”

โดยเราจะเขียนต่อกัน 3 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D

ความเดิมตอนที่แล้ว >> Part 1 // Part 2

Part 3

                เฉินเหว่ยถิงเข็นรถขายเกาลัดกลับมาที่บ้านในเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว คนเริ่มมาจับจ่ายซื้อของสำหรับพอธีไหว้บรรพบุรุษในวันตรุษจีนทำให้มีผู้คนเข้ามาแวะเวียนในตลาดมากขึ้น ข้าวของขายดีได้กำไรเพิ่มขึ้นแต่ก็ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานที่มากขึ้นเช่นกัน

                หลังจากเก็บข้าวของล้างกระทะและอุปกรณ์ต่าง ๆ เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็อาบน้ำชำระล้างร่างกายจากความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาตลอดทั้งวัน

                กริ๊งงงงง...

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าราคาไม่กี่ร้อยบาทดังขึ้นพอดีกับที่เฉินเหว่ยถิงเดินออกจากห้องน้ำ หน้าจอโทรศัพท์บอกชื่อคนที่โทรเข้ามาที่หากไม่ใช่เขาคงไม่รู้ว่าอีกปลายสายคือใคร แต่เฉินเหว่ยถิงรู้จักดี

‘611’

“สวัสดีครับผู้กอง” ภาษาจีนสำเนียงกวางตุ้งถูกใช้สำหรับสนทนากับอีกฝ่ายที่เข้าใจมันเป็นอย่างดี

“อือ ช่วงนี้มีความคืบหน้าอะไรบ้าง”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ จะมีก็แต่... ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“อะไร ถ้ามีอะไรน่าสงสัยก็บอกมาให้หมด”

“อืมมม...” เฉินเหว่ยถิงถอนหายใจ เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็จะเล่าให้อีกฝ่ายฟังก็ได้ “ช่วงนี้มีซองแดงที่ข้างในมีรูปที่แอบถ่ายผมไว้มาเสียบไว้หน้าประตูบ้านน่ะครับ”

“หืม รูปแอบถ่าย? ที่ไหน ถ่ายไว้ช่วงไหน”

“ก็เป็นรูปในตลาดที่ผมขายเกาลัดอยู่ มีทั้งเช้า สาย ๆ บ่าย ๆ หรือเย็น ๆ ก็มี เวลาไม่แน่นอน”

“เริ่มส่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนครับ”

ปลายสายซักถามข้อสงสัยจากเฉินเหว่ยถิงอีกเล็กน้อย ก่อนสรุปว่ายังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพียงแต่บอกให้เฉินเหว่ยถิงระวังตัวมากขึ้นและบอกเล่าความคืบหน้าจากอีกฝ่ายก่อนวางสายไป

เฉินเหว่ยถิงยิ้มบางมองหน้าจอโทรศัพท์ที่กลับมาสู่หน้าจอปกติแล้วหลังจากสัญญาณการสนทนาถูกตัดไป

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...ที่การพูดคุยของเขาและเจ้าของชื่อ ‘611’ ในหน่วยความจำของโทรศัพท์มือถือเหลือเพียงการถามความคืบหน้าของ ‘งาน’ เท่านั้น

เยื่อใย...ที่เคยมี ราวกับจางหายเป็นฝุ่นผงกลายเป็นส่วนหนึ่งของอากาศไปนานแล้ว

 ........................................................................................................................

ตึกแถวเก่า ๆ ในชุมชนที่อยู่อาศัยของชาวจีนในเมืองไทยบางแห่งถูกเปิดให้เช่าในราคาถูก ซึ่งเฉินเหว่ยถิงเลือกที่จะอยู่ที่นี่เพราะใกล้กับตลาดที่เขาต้องไปขายของทุกวันและเหมาะที่จะทำ ‘งาน’ บางอย่างที่ได้รับมอบหมายมา

เดือนแรกของปีผ่านพ้นไปแล้ว แต่อากาศในประเทศที่อยู่ในเขตร้อนชื้นอย่างเมืองไทยก็ยังมีอุณหภูมิเฉลี่ยไม่ต่างจากสามสิบองศาเท่าไหร่นัก แม้จะมีวันที่อากาศเย็นอยู่บ้างแต่ก็แค่เพียงไม่กี่วันเท่านั้น หลังจากอาบน้ำอาบท่าหลังเลิกงานเฉินเหว่ยถิงจึงมักใส่เพียงกางเกงขาก๊วยตัวเดียวมายืนรับลมริมระเบียงมากกว่าอุดอู้อยู่ในห้อง

ในใจเขายังประหวัดถึงซองสีแดงที่เข้ามาทักทายในชีวิตเขาในช่วงนี้

เจ้าของเป็นใครกันนะ

ที่สำคัญ...มีจุดประสงค์อะไรกันแน่

ตุบ!

ทันใดนั้นก็มีเสียงของหนักหล่นกระทบพื้น ด้วยสายตาที่ว่องไวเฉินเหว่ยถิงก็เห็นเงาของใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่ด้านล่างก่อนหายลับไปในซอกตึก ไวเท่าความคิดเขาจึงโหนตัวข้ามระเบียงและไต่ราวเหล็กข้างกำแพงตึกลงมาจากห้องพักที่อยู่บนชั้นสาม

ไปไหนแล้ว!

ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินตามไปยังทางที่เขาเห็นเงาปริศนานั่นเป็นครั้งสุดท้าย ในซอกตึกนี่เป็นทางตัน ถ้ามีคนหนีเข้ามาที่นี่ต้องไม่มีทางออกไปไหนได้แน่

กริ๊ก

เสียงโลหะกระทบกันดังมาจากใกล้ ๆ กับกองถังน้ำมันเก่า ๆ คนที่เขาตามหาต้องซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนั่นเป็นแน่ เข้าหยิบท่อนเหล็กเรียวยาวจากพื้นใกล้ตัวขึ้นมาเป็นอาวุธป้องกันตัวก่อนสาวเท้าเข้าไปใกล้บริเวณที่ซ่อนตัวนั้น

เมื่อเดินใกล้เข้าไปเขาก็เงื้อท่อนเหล็กในมือสูงขึ้นพร้อมลงมือ

“หยุด อย่าทำอะไรผมนะ!” เสียงเล็ก ๆ เหมือนเด็กผู้ชายที่ยังไม่แตกหนุ่มดังขึ้น

“ถ้าไม่อยากเจอดีงั้นก็เดินออกมา” เฉินเหว่ยถิงพูดขึ้นก่อนก้าวถอยหลังออกมาเล็กน้อย

คนที่ซ่อนอยู่ใต้เงาถังน้ำมันเก่าค่อย ๆ เผยตัวออกมาจนแสงไฟถนนอันริบหรี่ที่อยู่อีกฟากของซอกตึกส่องให้เห็นใบหน้าของบุคคลปริศนา

“คุณหนู...” เด็กชายวัยสิบสี่ที่แสนคุ้นตาที่เขาเจอทุกวันเวลาไปขายเกาลัดที่ตลาดนั่นเอง

“...” เด็กชายก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมตอบคำพูดใด ๆ กับชายหนุ่ม

“คุณหนูมาทำอะไรที่นี่ครับ”

“ฉัน....”

ไม่ทันได้คำตอบเฉินเหว่ยถิงก็สังเกตเห็นสิ่งที่คล้องคอของเด็กชายอยู่...กล้องถ่ายรูปนั่นเอง

TBC

……………………………………………………………………………………………………

จบไปอีกหนึ่งตอน มาลุ้นกันต่อดีกว่าค่ะ ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง

ติดตามตอนต่อไปได้ที่ @zpctxv ค่ะ