[SF] The Rhythm of Valentine’s #ถิงฝาน
William Chan X Kris Wu
เข้าเดือนกุมภาพันธ์แล้วอากาศก็ยังหนาวอยู่ดี
ผมเป่ามือที่ถูกันไปมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่น อากาศหนาว ๆ ในปักกิ่งไม่เป็นมิตรกับผมเอาเสียเลย
ผมเร่งฝีเท้าไปตามทางเดินเพื่อไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด
มือที่ซีดเพราะอากาศหนาวผลักประตูกระจกของตึกศูนย์กิจกรรมของมหาวิทยาลัยเข้าไป
ช่วงนี้มีคนไม่มากนักเพราะอยู่ในช่วงปิดเทอม เมื่อเข้ามาในตัวตึกผมก็รีบเอาหยิบการ์ดที่มีชื่อ
‘Kris Wu’ แตะผ่านช่องกั้นแล้วตรงดิ่งเข้าไปยังบริเวณส่วนเครื่องดื่มบริการตัวเอง อากาศเย็น ๆ
แบบนี้ได้ดื่มอะไรร้อน ๆ สักหน่อยคงทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
ผมถือแก้วช็อกโกแล็ตร้อนด้วยสองมือพลางเป่าลมผ่านผิวหน้าของเหลวในแก้วพร้อมกับสัมผัสไอร้อนที่ลอยขึ้นมาปะทะใบหน้าด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลาย
อาคารศูนย์กิจกรรมแห่งนี้พูดง่าย ๆ ก็คือตึกรวมของชมรมต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัยนั่นเอง
โดยตึกนี้เป็นตึกของชมรมด้านศิลปะและดนตรี
ส่วนชมรมกีฬาจะมีห้องชมรมอยู่ภายในตึกของสนามกีฬากลางของมหาวิทยาลัย
ฟึ่บ!
ยังไม่ทันที่ผมจะยกช็อกโกแล็ตร้อนขึ้นดื่ม
ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งลอยมาอยู่ตรงหน้า
การแข่งขัน Street Dance ประจำฤดูหนาว
ประเภททีม ทีมละ 3-5 คน
14 กุมภาพันธ์ 2016 เวลา 14.00 น.
รับสมัคร 1-13 กุมภาพันธ์ 2016
ณ ศูนย์กีฬามหาวิทยาลัย XXX
สอบถามรายละเอียดได้ที่ ....
“คิดแล้วเชียวว่านายต้องอยู่ที่นี่”
เพราะประโยคนั้นผมถึงได้เงยหน้ามองขึ้นไปเหนือแผ่นกระดาษและพบว่าใครที่เป็นคนยื่นป้ายประกาศนี้มาอยู่ตรงหน้าผม
“ไง วิลเลียม” วิลเลียมรุ่นพี่--หรืออีกนัยหนึ่งคือคนรักของผมนั่นเอง
ดูสภาพแล้วคงเพิ่งซ้อมบาสเสร็จเพราะมาทั้งชุดทีมแถมเหงื่อนี่ซ่กเลย
วิลเลียมแค่ยักคิ้วให้ก่อนวางแผ่นกระดาษไว้บนโต๊ะตัวเตี้ยแย่งแก้วช็อกโกแล็ตร้อนไปจากมือผมแล้วยังมานั่งเบียดผมบนโซฟาอีกต่างหาก
“ฟู่ววว
ข้างนอกหนาวชะมัดเลย” เขาทำท่าสั่น ๆ แล้วเบียดตัวเข้ามาซุกหลังผม
“ก็ใครใช้ให้มาทั้งชุดนี้แถมเหงื่อเต็มตัวแบบนี้ล่ะ
โค้ทก็ไม่ใส่มา มันก็หนาวน่ะสิ”
“ก็ฉันเพิ่งซ้อมเสร็จ
พอเห็นประกาศนี่ก็รีบมาหานายเลยน่ะสิ ลืมไปว่าอากาศข้างนอกมันหนาว”
สนามกีฬาในร่มมีฮีตเตอร์ช่วยปรับอุณหภูมิ แต่ลืมว่าอากาศมันหนาวนี่นะ...
โอเค ผมจะพยายามเข้าใจเขาครับ
.........................................................................................................................
“สรุปเควินมันตกลงนะ
เย็นนี้มันก็ว่าง นายจะให้จองห้องซ้อมเลยไหม”
ผมคุยโทรศัพท์กับปลายสายที่โทรมาถามเรื่องการแข่งขันสตรีทแดนซ์ของมหาวิทยาลัยที่จะมีขึ้นในสิบกว่าวันข้างหน้า
“เอาสิ
จองเลย เดี๋ยวฉันถึงม.แล้วจะโทรหาอีกที”
“แล้วเจอกัน”
ผมวางสายโทรศัพท์จากวิลเลียมพอดีกับที่มีอีกสายโทรเข้ามา
“ฉันจะเข้าไปช่วงบ่าย
ๆ นะ” เควิน เพื่อนสนิทของผมเองครับ หลังจากชวนให้ลงแข่งสตรีทแดนซ์ด้วยกันได้
วันนี้ก็เป็นวันแรกที่พวกเราสามคนจะได้มาเริ่มซ้อมกันสักที
“โอเค
ฉันรอที่ตึกกิจกกรมนะ รีบ ๆ มาล่ะ” ผมกำชับ แม้ในใจจะรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยที่ทำให้เพื่อนไม่ได้กลับบ้านช่วงตรุษจีน
แต่ผมมั่นใจว่างานนี้เควินก็ต้องอยากลงแข่งไม่แพ้ผม
ผมเดินเข้ามาในห้องที่จองเอาไว้สำหรับซ้อมในวันนี้
เป็นห้องของชมรมบัลเล่ต์เลยเหมาะกับการซ้อมเต้นมาก
เพราะมีอุปกรณ์ช่วยวอร์มร่างกายและกระจกผนังขนาดใหญ่
ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้าง
ๆ โซฟาตัวเดียวในห้องลองเปิดเพลงในลิสต์เพลงที่เลือกมาทั้งคืนแล้วคิดท่าไว้คร่าว
ๆ ระหว่างที่รออีกสองคนที่เหลือ
พอช่วงใกล้เที่ยงผมเลยคิดว่าจะงีบสักหน่อย
จะได้เก็บแรงเอาไว้ซ้อมในช่วงบ่าย...
ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้
รู้สึกตัวอีกทีก็เพราะมือถือที่หล่นอยู่ข้างตัวบนโซฟากำลังสั่น แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าใบหน้าของเพื่อนสนิทอยู่ใกล้แค่เพียงนิ้วกั้น
เราสบตากันในสุญญากาศของความรู้สึก
แกรก...
เสียงเปิดประตูดังขึ้นเพราะมีคนเข้ามา
เป็นวิลเลียมนั่นเอง เขามองค้างกับภาพความใกล้ชิดของผมกับเควิน
ผมไม่ทันได้คิดอะไรก็ผลักเควินออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว
เราทำตัวไม่ถูกกันอยู่ชั่วขณะแล้วเริ่มซ้อมกันโดยไม่มีใครพูดถึงมันอีก
...............................................................................................................................
ช่วงก่อนวันแข่งขันทั้งมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยดอกกุหลาบและลูกโป่งสีชมพูที่บรรดานักศึกษาที่อยู่ทำกิจกรรมในช่วงปิดเทอมต่างออกมาช่วยกันตกแต่งสถานที่เพื่อต้อนรับวันวาเลนไทน์
งานแข่งสตรีทแดนซ์เป็นในไฮไลท์ของเทศกาลแห่งความรักในมหาวิทยาลัยของผมเพราะสมาชิกของชมรมสตรีทเอ็กซ์เซอร์ไซส์เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงานนี้
แถมทีมสตรีทแดนซ์ของชมรมยังมีชื่อเสียงชนะรางวัลการประกวดสร้างชื่อเสียงให้มหาวิทยาลัยมากมาย
ระหว่างที่ผมจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงคนคุยกันมาจากที่ไม่ไกลนัก
“ผมขอโทษครับเฮีย”
มันคือเสียงของเควิน ผมจำได้ดี
“...”
“ผมผิดเองที่คิดกับคริสมากกว่าเพื่อน
ผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดเรื่องแบบวันนั้นอีก”
“เฮ่อ”
เสียงถอนหายใจยาวจากคนที่ผมคุ้นเคยที่สุด “ฉันไม่ว่านายหรอกนะ
เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้”
“เฮียจะด่าผมก็ได้ครับ
หรือไม่ให้ผมยุ่งกับคริสอีกเลยก็ได้—“
“เฮ่ย ไม่เอาน่า
อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย”
“ผม...”
“คริสรู้หรือเปล่า”
“คิดว่าไม่รู้ครับ
แต่หลังจากวันนั้น...ผมไม่แน่ใจ”
ทำไมผมจะไม่รู้
ผมรู้ทุกอย่างมาตลอด
ความรู้สึกของเควิน...
แต่ผมไม่รู้ทำยังไง
ฉันขอโทษ...
หลายวันที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความอึดอัด
วันก่อนวันแข่งขันผมกับวิลเลียมที่เดินไปตามถนนที่ทอดยาวในรั้วมหาวิทยาลัยหลังจากซ้อมเต้นเสร็จ
เราเดินผ่านสนามกีฬาในร่มที่เงียบสนิทในเวลาเย็นย่ำ
“เล่นบาสด้วยกันหน่อยไหม”
อยู่ดี ๆ ก็เป็นวิลเลียมที่พูดขึ้นมา
ผมหันไปมองหน้าคนชวนเล็กน้อยก่อนตอบรับ
“อือ
เอาสิ ไม่ได้เล่นนานแล้ว”
เสียงลูกบาสกระทบพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดก้องไปทั่วสนามที่ร้างผู้คน
เราผลัดกันเดินเกมรุกและรับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ความรู้สึกที่อึดอัดคาใจแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนและความอยากเอาชนะในเกม
ความมึนตึงในหลายวันที่ผ่านมาถูกลืมไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น
วิลเลียมเป็นคนที่รู้จักผมดีที่สุดจริง
ๆ
ผมทิ้งตัวลงนั่งพักเหนื่อยบนพื้นสนาม
วิลเลียมวิ่งไปเก็บลูกบาสที่กลิ้งหนีไป ผมมองตามเขาที่เลี้ยงลูกบาสกลับมาช้า ๆ เราสบตากันในระหว่างที่ระยะห่างของเราค่อย
ๆ ลดลง บนใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มเล็ก ๆ
ปรากฏขึ้นก่อนจังหวะของลูกบาสจะเริ่มเร็วขึ้น...
I need you boo, I gotta see you boo
And the hearts all over the world tonight,
Said the hearts all over the world tonight
วิลเลียมร้องเพลงคลอไปกับจังหวะของลูกบาส
พร้อมทั้งเต้นไปตามท่าที่เราซ้อมกันมาวันนี้ นิ้วมือที่พลิ้วไหวควบคุมลูกบอลสีส้มได้ดังใจเกิดเป็นเครื่องดนตรีชิ้นใหม่ที่สร้างจังหวะขึ้นท่ามกลางสนามบาสที่มีเพียงเขาและผม
I need you boo, I gotta see you boo
And the hearts all over the world tonight,
Said the hearts all over the world tonight
ผมยิ้มให้กับสายตาเชิญชวนของเขา
มันเหมือนกำลังบอกผมอยู่ว่า ‘ลุกขึ้นมาเต้นด้วยกันสิ’ ซึ่งผมก็ไม่รอช้าที่จะตอบรับคำเชิญนั้น
Hey! Little mama, oh, you a stunna'
Hot, lil' figure, yes, you a winner
And I'm so glad to be yours,
You're a class all your own
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ลูกบาสกลิ้งไปหยุดอยู่บนพื้นอย่างสงบและมีเพียงเราสองคนที่ยังเคลื่อนไหว
เสียงร้องที่รวมประสานกับท่วงท่าของร่างกายที่ขยับไปในจังหวะเดียวกัน
เหมือนโลกภายนอกทั้งหมดหยุดเคลื่อนไหว... มีเพียงเข็มนาฬิกาของ ‘เรา’ ที่กำลังก้าวเดิน
And, oh, little cutie, when you talk to me
I swear, the whole world stops, you're, my sweetheart
And I'm so glad that you are mine, you are one of a kind
And…
การแข่งขันจบลงไปแล้ว
พวกเราได้รางวัลที่สอง ทุกคนสนุกสนานกับงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่ชมรมสตรีมเอ็กซ์เซอร์ไซส์จัดให้กับผู้ร่วมงานทุกคน
เควินขอตัวกลับไปก่อนหลังจากที่แข่งเสร็จโดยที่ความมึนตึงบางอย่างยังคงรายล้อมเราอยู่
“ไปเดินเล่นกันไหม”
วิลเลียมเอ่ยชวนตอนที่งานเลี้ยงกำลังเข้าสู่ช่วงการแสดงร้องเพลง
ผมเพียงพยักหน้ารับแล้วเดินนำออกไปนอกบริเวณงาน
เราเดินเล่นกันมาตามทางเดินรอบสระน้ำขนาดใหญ่ใจกลางมหาวิทยาลัย
เสียงเพลงจากงานเลี้ยงแว่วมาให้ได้ยินท่ามกลางบรรยากาศโดยรอบที่เงียบสงบ
“คิดมากเหรอ”
วิลเลียมถาม
“หืม?”
“เรื่องเควิน”
“อือ”
“อยู่กับฉัน
ไม่คิดเรื่องของคนอื่นได้ไหม” เสียงทุ้มพูดราวกับกำลังคุยสารทุกข์สุขดิบทั่วไป
ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร เพราะในหัวยังคงกังวลเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเควิน
“...”
“ฉันรู้ว่านายไม่ได้คิดอะไร
แต่นายถ้านายมัวแต่คิดถึงคนอื่น มันไม่ใจร้ายกับฉันไปหน่อยเหรอ”
“ผมขอโทษ”
ผมมัวแต่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นจนลืมแคร์คนที่อยู่ข้าง
ๆ กันจริง ๆ
ทั้ง ๆ
ที่เขาคิดถึงแต่ความรู้สึกของผมตลอดแท้ ๆ
“ไม่ต้องคิดมากหรอก
สักวันมันจะดีขึ้นเอง”
“อื้ม”
ผมผงกหัวรับคำนั้นพลางยกมือขึ้นมาเป่าไล่ความเย็นจากอากาศหนาว
ก่อนฝ่ามือของตัวเองจะถูกช่วงชิงไปจากคนข้างตัว
ผมส่งสายตาเป็นคำถาม
แต่วิลเลียมไม่ได้มองกลับมาเพียงฉวยมือผมไปสอดไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเอง
“อุ่นขึ้นไหม”
วิลเลียมถามโดยที่ยังไม่ได้มองกลับมา
อุ่น...
อุ่นมาก
อุ่นที่สุดเลย
นิ้วมือของผมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ท
ผิวสัมผัสของมันเย็นเพราะทำจากโลหะ รูปร่างของมันเป็นวงกลมเล็ก ๆ ...
ผมหันไปมองวิลเลียม
เขากระชับมือของผมแน่นขึ้น
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ”
พอดีกับที่เราเดินวนกลับเข้ามาใกล้งานเลี้ยงมากขึ้นจนได้ยินเสียงเพลงชัดเจน
You mean to me what I mean to you and together
baby,
There is nothing we won't do
'Cause if I got you, I don't need money,
I don't need cars, girl, you're my all
วิลเลียมร้องเพลงคลอไปกับเสียงเพลงจากงานเลี้ยงโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
ระหว่างเราไม่ค่อยมีคำพูดมากนัก
แต่เรารับรู้ความรู้สึกของกันและกันผ่านการกระทำที่แสนเรียบง่าย
ผมอยากจะบอกความรู้สึกของผมผ่านบทเพลงนี้เช่นกัน
And oh! I'm into you, and girl, no, one else
would do,
'Cause with every kiss and every hug,
You make me fall in love,
And now I, no I can't be the only one,
I bet his heart's all over the world tonight,
With the love of his life who feel
What I feel when I'm with you, with you, with
you, with you, with you…
มือที่สอดประสานและบทเพลงที่เราร้องด้วยกัน
เสียงดนตรีและทุกก้าวเดินที่เราเดินไป มันหลอมรวมเป็นจังหวะเดียวกับก้อนเนื้อเล็ก
ๆ ที่เต้นอยู่ในอกของผมตอนนี้
ผมกระชับมือของวิลเลียมตอบแน่นขึ้นส่งผ่านถ้อยคำบางอย่าง
หวังว่าเขาจะรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจของผมเช่นกัน
END
Belated Happy Valentine นะคะ มาช้าแต่ดีกว่าไม่มาเนอะ 555
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบสงสารพี่เควิน 😭 แต่เรื่องนี้น้องฝานต้องเป็นของพี่วิลเลี่ยมนี่หน่าเนอะๆ แงงงงง แล้วมันอบอุ่นเอื่อยๆสไตล์คุณไรท์มาก "อย่าคิดเรื่องคนอื่น กุมมือกันในกระเป๋าเสื้อโค้ทช่วงฤดูหนาว" มันดีมาก อบอุ่นจัง สุขสันต์วันวาเลนไทน์ย้อนหลังนะคะ ^^
ตอบลบ