[Special Fic] #วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 7

[Special Fic] #วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 7

พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ซึ่งคราวนี้มาในธีม “วาเลนไทน์”

โดยเราจะเขียนต่อกัน 4 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D

ความเดิมตอนที่แล้ว

Part 1 by ‏@cmart138

Part 2 by @en_gen95

Part 3 by @ConiCat

Part 4 by @Essorhino

Part 5 by ‏@cmart138

Part 6 by @en_gen95

Part 7

“ผมต่างหากต้องเป็นฝ่ายถามคุณว่าต้องการอะไรจากผมกันแน่?” สายตาของเชียนซีจ้องตรงมาที่เฉินเหว่ยถิงอย่างไม่เกรงกลัว

“หืม? แล้วนายคิดว่าฉันต้องการอะไรดีล่ะ”

“นายคิดอะไรกับจุนไคกันแน่”

“โหะ... นั่นนายต้องถามตัวเองหรือเปล่าไม่ใช่มาถามฉัน เด็กน้อย”

“ใช่ เพราะฉันยังเด็ก เลยไม่ทันผู้ใหญ่มากเล่ห์อย่างนายไง”

“เกมนี้มันไม่มีกติกาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เฉินเหว่ยถิงพูดเสียงเรียบก่อนเดินจากไปโดยไม่สนใจเชียนซีอีก

เชียนซียังคงคุกรุ่นในอารมณ์ ถ้าใครจะแย่งต้าเกอไปจากเขา เขาจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด เฉินเหว่ยถิงเป็นผู้ชายมากเล่ห์ที่ดูยังไงก็ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด เขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนี้มาทำร้ายต้าเกอเด็ดขาด

หยางหยางชวนทุกคนไปเล่นเครื่องเล่นที่ต้องเปียกน้ำ แต่จุนไคมีอาการไม่ค่อยสบายอยู่ก่อนแล้วเหว่ยถิงจึงไม่อนุญาตให้เล่น แต่หยางหยางก็ดึงดันจะเล่นให้ได้

“เฮียก็อยู่กับจุนไคก็ได้นี่ คนอื่น ๆ ไปเล่นด้วยกันเถอะ”

“ไม่ได้!” เชียนซีแย้งขึ้นมาในทันที เขาจะปล่อยให้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อยู่กับต้าเกอตามลำพังได้ยังไง

หวังหยวนที่เห็นว่าเพื่อนดูไม่พอใจเลยรีบไกล่เกลี่ย

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เชียนซี เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนต้าเกอด้วย นายไปเล่นเป็นเพื่อนหยางเกอเถอะนะ”

“แต่ว่า...”

“นะ น้า ตรงนี้ไม่มีอะไรหรอก”

หวังหยวนทำหน้าออดอ้อนทีไรเชียนซีก็เป็นต้องใจอ่อนยอมเดินตามหยางหยางไปต่อแถวเข้าคิวเล่นเครื่องเล่นจนได้ แม้จะไม่เต็มใจนักแต่อย่างน้อยต้าเกอก็ไม่ได้อยู่กับตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นสองต่อสอง

“ดูทำหน้าเข้า อยู่กับฉันมันน่าเบื่อนักหรือไง” หยางหยางถามขึ้นเมื่อพวกเขาใกล้ที่จะถึงคิวเล่นเครื่องเล่นแล้ว

“ผมไม่ได้สนิทกับพี่ มันก็ปกติที่จะเบื่อเป็นธรรมดา”

“หือ ใจร้ายจังเลยนะ”

“...” เชียนซีหันไปมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าหงอยก็อดจะรู้สึกผิดไม่ได้ที่พูดจาไม่รักษาน้ำใจ “เอ่อ...”

“ไปกันเถอะ ถึงคิวแล้ว” พูดจบหยางหยางก็คว้ามือของเชียนซีเดินไปนั่งในเครื่องเล่น

พวกเขานั่งเตรียมพร้อมบนเครื่องเล่นที่เหมือนแพลำใหญ่ ซึ่งมันจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปตามน้ำตกจำลอง เมื่อถึงจุดที่แพจะตกลงไปในน้ำตกเชียนซีก็หลับตาปี๋ทั้งยังบีบรัดฝ่ามือหยางหยางที่ตอนแรกจับมือของเขาเอาไว้เพียงหลวม ๆ

ปฏิกิริยาของเชียนซีทำให้หยางหยางถึงกับอมยิ้ม

เด็กยังไงก็เป็นเด็กแหละน้า

หลังจากแพเครื่องเล่นลำใหญ่กลับมาจอดที่เดิมเมื่อเครื่องเล่นครบรอบแล้วเชียนซีถึงเพิ่งรู้ตัวว่าเขาจับมือของหยางหยางเอาไว้เสียแน่น แต่เมื่อเขาพยายามจะคลายมือออก ก็เป็นอีกฝ่ายที่เพิ่มแรงเกี่ยวรัดเอาไว้แน่นเข้า

เชียนซีเงยหน้าขึ้นมองหยางหยาง แต่หยางหยางก็ไม่ได้ให้คำตอบกับความหมายของฝ่ามือนั้น

พวกเขาเดินออกมาจากโซนเครื่องเล่นโดยที่มือยังคงจับกันอยู่

น่าแปลก...ทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ความใกล้ชิดนี้กลับไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดอะไร

บางที ถ้าเวลายืดยาวไปอีกสักหน่อยก็คงดี

พอดีกับที่เชียนซีเหลือบไปเห็นเฉินเหว่ยถิงกำลังใช้กระดาษทิชชูเช็ดรอยเปื้อนคราบไอศกรีมออกจากมุมปากของจุนไคให้อย่างอ่อนโยน แม้ท่าทางนั้นจะไม่ได้ดูรุ่มร่ามจนน่าเกลียด แต่สิ่งที่ทำให้ในอกของเชียนซีร้อนเป็นไฟก็คือสายตาของต้าเกอที่มองตอบคนที่อยู่ด้วยกันมากกว่า

นั่นมันรอยยิ้มของต้าเกอ

รอยยิ้มของเขา...

ทำไม ทำไมต้าเกอถึงยิ้มให้คนอื่นแบบนั้นล่ะครับ

เชียนซีไม่อาจทนเห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นได้จึงแทบจะโผเข้าไปหาทั้งสองคนที่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศอ่อนหวานนั้น

แต่เพียงก้าวขาออกไปเชียนซีก็รู้สึกได้ถึงแรงรั้งที่ฝ่ามือ

“จะไปขัดจังหวะพวกเขาทำไมล่ะ” หยางหยางขัดขึ้นแต่แววตานั้นแฝงแววแง่งอน

“...” เชียนซีอยากเถียงกลับ แต่พอเห็นริมฝีปากล่างที่ถูกขบกัดแล้วก็กลัวมันจะช้ำ มองมือที่พวกเขาจับกันอยู่แล้วก็ยิ่งสับสนในตัวเอง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากัน

ต้าเกอ ผมเป็นอะไรไป...

ทางด้านของหวังหยวนเมื่อปล่อยให้พี่ชายของตัวเองให้ได้อยู่กับจุนไคสองต่อสองแล้วก็ดีอกดีใจที่แผนการของตัวเองสำเร็จลุล่วงด้วยดี

เขาแอบเห็นแล้วล่ะว่าเหว่ยถิงเกอมีเบอร์ของจุนไคอยู่กับตัว แถมยังคอยเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามถึงต้าเกอบ่อย ๆ ด้วย วันนี้เค้าจะเป็นกามเทพแผลงศรให้พี่ชายที่เขารักทั้งคู่ก็แล้วกัน

หวังหยวนเดินหนีไปอีกทางว่าจะไปดูสักหน่อยว่าเชียนซีกับหยางหยางได้เล่นเครื่องเล่นกันหรือยัง

พลันสายตาก็หันไปเห็นคนสองคนที่ยืนมองเหว่ยถิงเกอกับต้าเกออยู่

เหว่ยถิงเกอโน้มตัวลงไปใกล้ต้าเกอมากขึ้น แต่ระหว่างเขาทั้งสองคนคืออะไรเขาไม่อาจรู้ได้เพราะอยู่ในมุมอับสายตา แต่คนสองคนที่มือสอดประสานจับกันอยู่นั้นเขาเห็นทุกอย่างชัดเจน

มือของหยางเกอรั้งเชียนซีเอาไว้ พวกเขาคุยอะไรกับไม่กี่คำ ก่อนที่หยางเกอจะโน้มตัวลงมา แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกัน

โลกทั้งใบของหวังหยวนกำลังพลิกกลับ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น...

พลันทุกอย่างในสายตาก็ดับมืดลง มือของใครบางคนปิดกั้นไม่ให้มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เสียงทุ้มที่คุ้นเคยกระซิบข้างหูแผ่วเบา

“อย่ามอง...”

TBC

ทวงตอนต่อไปได้ที่ @Essorhino ค่ะ #วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง