[Special Fic] วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 3

[Special Fic] #วาเลนไทน์ของเฉินเหว่ยถิง Part 3

พบกันอีกครั้งกับฟิค #วิ่งเปี้ยวโปรเจกต์ ซึ่งคราวนี้มาในธีม “วาเลนไทน์”

โดยเราจะเขียนต่อกัน 5 คนคนละ 2 หน้าถ้วน ไม่มีการบอกพล็อต ต่อแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

อยากรู้ไหมคะ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป มาลุ้นด้วยกันสิคะ :D

ความเดิมตอนที่แล้ว

Part 1 by ‏@cmart138

Part 2 by @en_gen95

Part 3

ไอ้เด็กนี่เป็นเพื่อนของหวังหยวนเองเหรอเนี่ย...

เฉินเหว่ยถิงคงต้องยอมรับทฤษฎีโลกกลมจริง ๆ ก็คราวนี้

บรรยากาศคึกคักในสนามแข่ง NASCAR ที่คับคั่งไปด้วยเหล่าบรรดาแฟน ๆ มอเตอร์สปอร์ตที่ต่างมาเชียร์ทีมและนักแข่งในดวงใจ หากคนที่ไม่เคยมาเยือนสถานที่แบบนี้ก็คงทำอะไรไม่ถูกเป็นธรรมดา...

เฉินเหว่ยถิงกำลังจะไปเตรียมตัวเพื่อลงแข่งขันในรายการที่จะมีขึ้นในช่วงบ่าย แต่สายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่ ท่าทางดูลังเลสับสนไม่รู้จะไปทางไหนดีประกอบกับดวงตาใสซื่อที่เพียงหันมาสบกับเขาเพียงวินาทีแรกก็ทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้

ท่ามกลางกระแสผู้คนที่เร่งรีบ เหมือนเวลาของเราทั้งสองคนหยุดลง

“เอ่อ...” เจ้าของดวงตาใสเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน

“หลงทางหรือไง จะไปไหนล่ะ” เฉินเหว่ยถิงต่อบทสนทนาด้วยคำถาม

ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นผ้าคอตตอนเนื้อหนาสะพายเป้สีสันสดใสได้แต่มองหน้าเขาไม่เอ่ยคำพูดใด เพียงแต่ยื่นตั๋วเข้าชมการแข่งขันให้เขาดูอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“อ่อ ฉันกำลังจะไปใกล้ ๆ ที่นั่งนี้พอดี ให้ฉันพาไปไหมล่ะ”

เด็กน้อยพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างกระตือรือร้น

ตื๊ดดด...

เสียงเรียกเข้าข้อความโทรศัพท์ของเฉินเหว่ยถิงดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งมาเขาก็รีบเปิดอ่านโดยทันที

‘เฮีย วันนี้ผมไปดูเฮียแข่งไม่ได้แล้วนะ ท้องเสียอะ T_T’

ข้อความถูกส่งมาจากหวังหยวนทำให้เฉินเหว่ยถิงอดร้อนใจจนโทรกลับไปทันทีไม่ได้

“ฮัลโหล” เสียงเล็กรับโทรศัพท์อย่างว่องไว

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า ต้องไปหาหมอไหม” ระหว่างคุยโทรศัพท์ร่างเล็กของคนที่เฉินเหว่ยถิงพามาด้วยก็ยังงุนงงกับสถานที่ทำให้เดินตามไม่ทันจนเขาต้องฉวยข้อมือเล็กไว้ให้เดินตามมา

หลังจากคุยกับหวังหยวนเรียบร้อยดูแล้วอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเขาและเด็กชายที่เพิ่งพบกันก็เดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าอัฒจันทร์ตามหมายเลขบนบัตรที่อีกฝ่ายยื่นให้เขาดูพอดี

เฉินเหว่ยถิงชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น

“นายอยากนั่งดูชัด ๆ ไหม”

เด็กชายตาโตขึ้นอย่างสงสัย

“วันนี้น้องชายฉันมาดูไม่ได้กะทันหัน บัตรที่นั่งดีมาก ปล่อยให้ว่างก็น่าเสียดายใช่ไหมล่ะ”

เด็กชายเสตามองไปรอบตัวอย่างลังเล

“ไม่ต้องคิดมาน่า ไปเถอะ” ไม่พูดเปล่าเฉินเหว่ยถิงก็ถือโอกาสฉุดข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไปอีกครั้ง

เมื่อมาถึงที่นั่งที่เฉินเหว่ยถิงพามาร่างเล็กก็มองไปยังสนามด้วยท่าทีตื่นเต้น จากตำแหน่งที่พวกเขาอยู่สามารถมองเห็นโดยรอบสนามได้ชัดที่สุด

เฉินเหว่ยถิงมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าว่าเขาไม่สามารถรีรอเวลาได้แล้ว

“เดี๋ยวฉันกลับมา”

“คุณจะไปไหน” เด็กชายเอ่ยถามขึ้นมาเป็นประโยคแรกนับตั้งแต่เจอกัน

“เดี๋ยวก็รู้ มองในสนามดี ๆ ล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มละไมพลางยีหัวหนุ่มน้อยด้วยความเอ็นดู

การแข่งขันจบลงด้วยความตื่นตาตื่นใจของผู้คนในสนาม เหล่าสิงห์แนสคาร์เลือดใหม่ขับเคี่ยวประชันฝีมือกันอย่างสูสี สนามนี้คือประตูสู่การแข่งขันระดับนานาชาติของพวกเขา การชิงชัยครั้งจึงไม่มีคำว่าออมมือ

“เป็นยังไงบ้าง สนุกไหม” เฉินเหว่ยถิงกลับมาหาเพื่อนใหม่ตัวเล็กบนอัฒจันทร์หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อย

“อื้อ” เด็กน้อยพยักหน้ารัว ๆ อย่างน่ารักจนเฉินเหว่ยถิงอดจะอมยิ้มกับกิริยานั้นไม่ได้

“แล้วนี่นายจะไปไหนต่อหรือเปล่--“

“อ๊ะ”

ระหว่งทางลงบันไดมีคนทำน้ำหกไว้เด็กน้อยจึงลื่นล้มด้วยไม่ทันตั้งตัว เฉินเหว่ยถิงฉวยคว้าร่างเล็กก่อนจะล้มลงด้วยสัญชาตญาณแต่ต่างคนต่างเสียหลักเขาจึงได้เพียงประคองหลังและศีรษะของเด็กน้อยไว้ไม่ให้กระแทกพื้นก่อนจะล้มลงไปทั้งคู่

เด็กชายหลับตาปี๋ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตามองเขาเมื่อการเคลื่อนไหวทุกอย่างหยุดลง

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เด็กน้อยส่ายหัวเป็นคำตอบ แต่ใบหน้ากลับแดงซ่าน กว่าเฉินเหว่ยถิงจะเข้าใจอาการนั้นว่าเป็นเพราะเขาโอบกอดอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งตัว ก็มีแรงบางอย่างฉุดคอเสื้อเขาขึ้นพร้อมกับหมัดลุ่น ๆ ที่กระแทกหน้าเขาเข้าอย่างจัง

“นายทำอะไรน่ะ!” เสียงจากร่างเล็กอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

“ไอ้หมอนี่มันทำอะไรนาย” ผู้มาใหม่ที่ดูอายุไม่ต่างจากเด็กชายที่เขาเจอโดยบังเอิญเท่าไหร่นักถามกลับปนเสียงหอบจากการออกแรงชกหน้าเขาเมื่อครู่

“เขาแค่ช่วยฉันไว้น่ะเชียนซี ไม่มีอะไรสักหน่อย”

“แต่เมื่อกี๊ฉันเห็น...” เชียนซียังคงเถียง

“เห็นอะไร”

“ก็นาย...”

“เหอะ” เฉินเหว่ยถิงพยุงตัวลุกขึ้นพลางสำรวจความเสียหายบนใบหน้า “เป็นเด็กเป็นเล็ก เอะอะก็ใช้กำลังซะแล้ว อย่างนี้ฉันต้องคุยกับผู้ปกครองนายหรือเปล่า”

อีกฝ่ายไม่ได้สลดกับคำขู่ของเฉินเหว่ยถิงแถมยังจ้องตากลับอย่างดื้อดึง จนเฉินเหว่ยถิงอดไม่ได้ที่จะอยากยั่วโมโหเด็กคนนี้ เขาก้าวเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย...

“อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลยนะครับ ผมขอร้องล่ะ” เด็กชายอีกคนรีบรั้งแขนของเฉินเหว่ยถิงเอาไว้แล้วกล่าวด้วยสายตาอ้อนวอน “นะครับ จะให้ผมชดเชยให้ยังไงก็ได้ อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ”

เฉินเหว่ยถิงมองสายตาถมึงทึงของคนที่เพิ่งเสยกำปั้นใส่หน้าเขาไปหมาดแล้วก็นึกสนุก

“ฉันจะเห็นแก่เธอก็แล้วกัน แต่...” เฉินเหว่ยถิงฉวยโทรศัพท์มือถือของคนที่รั้งเขาไว้มากดเลขหลายหลักอย่างคล่องแคล่วพร้อมกดโทรออก โทรศัพท์อีกเครื่องในกระเป๋าของเขาสั่นขึ้นเพียงครั้งหนึ่งแล้วเขาก็กดตัดสาย “อย่าลืมมาชดเชยให้ด้วยก็แล้วกัน”

เฉินเหม่ยถิงมองเด็กหนุ่มสองคนเดินจากไปโดยที่ยังไม่รู้ว่าจะบันทึกเบอร์มิสคอลล่าสุดว่าอะไรดี แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นแท็กเหล็กอันหนึ่งหล่นอยู่บนพื้นตรงที่เขาล้มลงเมื่อครู่ เขาจำได้ว่ามันคือแท็กเหล็กที่ห้อยกระเป๋าเป้ของเด็กน้อยที่เขาพามาดูการแข่งขันโดยบังเอิญในวันนี้ มันมีตัวหนังสือสามตัวถูกสลักไว้...

‘หวังจุนไค’

TBC

ติดตามตอนต่อไปได้ที่ @Essorhino นะคะ