[SF] เด็กกว่าแล้วไง 2 #ถิงหยวน

[SF] เด็กกว่าแล้วไง 2

#williamchanwaiting #wangyuan

ความเดิมตอนที่แล้ว >> เด็กกว่าแล้วไง 1

            แววตาของหวังหยวนที่มองตัวเองในกระจกตอนที่ซ้อมเต้นดูจริงจัง ทั้งมีเสน่ห์และไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน เด็กคนนี้มีพรสวรรค์มาก ปกติผมเคยแต่เห็นเขาเต้นเพลงสดใสสมวัย แต่วันนี้เขาอยากให้ผมสอนเต้นเพลงของผม และนั่น...คือสิ่งผิดพลาด

           

สีหน้าและแววตายั่วยวนของเขาที่ผมเห็นผ่านกระจกทำให้ผมหายใจติดขัด หยาดเหงื่อจากข้างขมับค่อย ๆ ไหลนำสายตาผมไปตามแก้มใสและต้นคอก่อนผลุบหายเข้าไปในคอเสื้อ เสื้อผ้าของเขามันเป็นอุปสรรคต่อสายตาของผมจริง ๆ

“ถิงเกอ ผมเต้นเป็นยังไงบ้าง ดีไหม” ผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหวังหยวนเต้นจนจบเพลงแล้วหันมาถามผมที่ความคิดกำลังลอยไปไกล สายตาของผมยังจับจ้องอยู่ที่ต้นคอขาวผ่องจนผมต้องลอบกลืนน้ำลาย

“เต้นได้ดีเลยล่ะ ไม่คิดว่าเด็กอายุขนาดนี้จะเต้นเพลงแบบนี้ได้ดีขนาดนี้” ใช่ อารมณ์เพลงแบบผู้ใหญ่ที่เด็กอายุสิบห้าไม่ควรจะมี...

“เฮียมาเต้นกับผมสิ เต้นด้วยกันมันต้องเท่มากแน่ ๆ เลย”

“อื้อ เอาสิ” ผมลุกขึ้นไปเต้นคู่กับหวังหยวนตามคำชวน

เราสบตากันในกระจกระหว่างที่เต้นด้วยกัน จังหวะที่เร่าร้อนยิ่งกระตุ้นบางอย่างในตัวของผมให้เอ่อล้นขึ้น เมื่อโน้ตตัวสุดท้ายจบลงหวังหยวนเห็นมามองผมด้วยสายตาใสซื่อเลิกคิ้วเป็นคำถามเหมือนกับขอความเห็นถึงการเต้นของเขา แต่ในหัวของผมตอนนี้ว่างเปล่าไปหมด ตอนนี้ผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า หยดเหงื่อที่บดบังแก้มใส ๆ ของเขานั้นมันช่างน่ารำคาญเสียจริง

กว่าจะรู้ตัวริมฝีปากของผมก็ประทับลงที่ข้างแก้มนิ่ม จูบซับหยดน้ำน่ารำคาญนั่นไปเสีย

“อ๊ะ ถิงเกอ” เสียงเล็กดูตกใจกับการกระทำของผมแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน

ผมยังคงจูบย้ำรอยเดิมก่อนขยับไปยังต้นคอขาว กลิ่นกายหอมกรุ่นของเด็กหนุ่มแรกแย้มมันยิ่งกระตุ้นความปรารถนาในใจของผม มือข้างหนึ่งถลกสาบเสื้อของคนตัวเล็กขึ้นลูบผ่านหน้าท้องแบนราบแผ่วเบา

“อ๊ะ...” คนตัวเล็กเกร็งตัวหนีสัมผัส จนผมต้องอ้อมมืออีกข้างไปโอบรอบเอวของเขาไว้ ผมค่อย ๆ ขยับตัวดันหวังหยวนไปจนหลังของเขาชนกับกระจกของห้องซ้อมเต้น  มือของผมลูบไล้แผ่นอกบางอย่างหนักเพื่อกระตุ้นร่างเล็ก หวังหยวนหายใจติดขัดกับจังหวะมือของผม

ผมปล่อยมือที่โอบเอวเขาไว้เลื่อนมาเชยคางเล็กให้เงยขึ้น ดวงตาที่หลับพริ้มปรือขึ้นมองผม แววตาเว้าวอนราวกับเรียกร้องให้ผมทำตามสิ่งที่เขาต้องการ ผมยิ้มกริ่มเมื่อความปรารถนาของเราสองคนนั้นไม่ต่างกัน...

เราจูบกันราวกับเฝ้ารอมันมาเนิ่นนาน ลิ้นเล็กไม่ประสาเกมรุกยอมอ่อนโอนตามการชี้นำของผม ผมแทรกขาของตัวเองเข้าบดเบียดกลางลำตัวของคนตัวเล็ก ลิ้นอ่อนยิ่งขลาดกลัวพ่ายแพ้ต่อการรุกรานของผมอย่างง่ายดาย ผมไล่จูบมายังปลายคางและเลื่อนลงมาเรื่อย ๆ เสื้อยืดสีขาวตัวบางชื้นเหงื่อยิ่งเผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวเด่นนูนขึ้นมาล่อตาล่อใจ ผมประทับจูบลงบนยอดอกเล็กก่อนใช้ปลายลิ้นดูดดุนผ่านเนื้อผ้านิ่มโดยที่มือของผมยังหยอกล้อบีบเค้นเพื่อนของมันอีกข้างอยู่ใต้ร่มผ้า ร่างเล็กแอ่นเกร็งสู้มือและริมฝีปากของผม ผมก็กดหน้าขาบดเบียดเข้าไปอีก...

“อือออ ถะ ถิงกะ เกออ...”

ผมลากริมฝีปากลงมายังแอ่งสะดือบนหน้าท้องขาว ปลดเข็มขัดและซิปกางเกงออกอย่างรวดเร็ว ผมย่อตัวคุกเข่าลงด้านหน้าของหวังหยวน ใช้ปลายลิ้นลากผ่านส่วนกลางลำตัวของเขาช้า ๆ กลั่นแกล้งให้ทนไม่ไหว มันพองนูนคับกางเกงชั้นในราวกับเด็กดื้อที่อยากจะแหกกรอบระเบียบของพ่อแม่ที่กักขังเขาเอาไว้ สะโพกเล็กส่ายไปมาเมื่อผมงับมันเบา ๆ มือบางข้างหนึ่งวางอยู่บนกระจกเพื่อพยุงตัวเองส่วนอีกข้างสอดเข้ามาในกลุ่มผมของผมและกดศีรษะให้ผมแนบชิดกับเขามากขึ้น

ผมยังคงหยอกล้อเขาผ่านเนื้อผ้าอย่างนั้น จนหยาดอารมณ์ของคนตัวเล็กหลั่งออกมาจนชุ่มไปหมด แต่ผมก็ยังคงไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น

“ถะ ถิงเกอ ผะ ผม...” เสียงหวานครางแหบโหยเจือกระแสอ้อนวอน

“หืมม ไม่ชอบเหรอ...” ผมพึมพำตอบกลับไป

มือเล็กละมือออกจากศีรษะของผมก่อนใช้มันเกี่ยวขอบปราการด่านสุดท้ายของส่วนล่างของตัวเองลงเผยให้เห็นเด็กดื้อที่แหกกรงจากอ้อมอกพ่อแม่มาอยู่ตรงหน้าผม ผมยิ้มกริ่มเหลือบมองเขาอย่างล้อเลียน เด็กน้อยกัดปากมองตอบกลับมาด้วยกระแสตัดพ้อระคนเขินอาย

ผมยังคงนิ่งมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่ทำอะไรอยู่อย่างนั้น อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าเด็กนี่จะทำยังไง

หวังหยวนทนไม่ไหวที่ผมไม่ยอมทำอะไรสักที ใช้มือของตัวเองสาวรูดส่วนอ่อนไหวนั้นอย่างรวดเร็วโดยมีผมมองอยู่ไม่วางตา

“อะ อะ อ๊ะ อึก...” ร่างเล็กหอบกระชั้นเพราะแรงอารมณ์ หน้าหวานแหงนเงยเชิดขึ้นจนผมต้องลุกขึ้นเพราะอยากเห็นสีหน้ายามมีอารมณ์ของเขาให้ชัด ๆ จนในที่สุดผลของความปรารถนาก็แสดงตัวฉีดล้นออกมาด้านนอก

“อา.....” เสียงหวานครางแผ่วเบา ผมปิดริมฝีปากนนั้นด้วยจูบนุ่มนวล

“เก่งมาก เสี่ยวหยวน...มันไม่ใช่ครั้งแรกของนายหรอกใช่ไหม” คนตัวเล็กหลบสายตาเสมองไปทางอื่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนโดยไม่ต้องมีคำพูด

อาจเป็นเพราะความไม่พอใจที่ผมไม่ใช่คนแรกที่ได้เชยชมความบริสุทธิ์นี้ ความไร้เดียงสาบ้าอะไรกัน ผมคงไม่ต้องออมมือแล้วสินะ!

ผมรื้อสาบเสื้อตัวบางรั้งกระชากให้หลุดออกไปจากตัวเขาอย่างไม่ออมแรงพลิกตัวของหวังหยวนให้หันหน้าเข้าหากระจกรั้งเอวคอดให้ขยับมาใกล้ ผมถอดเสื้อของตัวเองออกและรั้งกางเกงลงก่อนแนบแผ่นอกสนิทไปกับแผ่นหลังเล็ก อ้อมมือไปปรนเปรอส่วนหน้าของหวังหยวน

เราสบตากันผ่านกระจก คนตัวเล็กหอบเบา ๆ เพราะเพิ่งผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปแล้วครั้งหนึ่ง สายตาที่จ้องตอบกลับมานั้นเว้าวอนแต่ก็ยังดูไร้เดียงสาจนน่าโมโห ร้ายนักนะ!

ผมประทับจูบที่ข้างขมับไล้เรื่อยลงมายังลาดไหล่ขาวกระจ่าง ก่อนขบกัดมันอย่างโกรธเคือง

“อ๊า....”

ผมจูบที่แก้มนิ่ม ยังคงสบตาหวังหยวนผ่านกระจกก่อนกระซิบข้างที่หูแผ่วเบา

“เรามาสนุกกันดีกว่าน่า”

หวังหยวนหันหน้ามารับจูบของผม ก่อนอ้อมมือของตัวเองมาด้านหลังหมายจะปรนเปรอให้ส่วนล่างของผม ทันทีที่มือเล็กสัมผัสส่วนนั้นลิ้นเล็กถึงกับชะงักสงครามในโพรงปากของเรา ดวงตาเล็กเบิกกว้างอย่างตกใจ ผมวางมืออีกข้างที่ว่างจากส่วนหน้าของร่างเล็กทับลงบนมือบางให้กอบกุมตัวตนของผมไว้ จูบปลอบโยนคนตัวเล็ก ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็อ่อนประสบการณ์อยู่ดีแหละน่า

จังหวะของริมฝีปากที่ดูดดึงกันยิ่งเร่งเร้าจังหวะมือของคนตัวเล็กให้แข่งกระชั้น ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวขยับส่วนกลางลำตัวไปทักทายช่องทางระหว่างบั้นท้ายขาวนุ่ม หวังหยวนชะงักไปเล็กน้อย แต่ผมไม่รอช้ากดกระแทกของตัวเองเข้าไปและโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัว

“อ๊า....”

หวังหยวนกรีดร้องเสียงหลง

“ถิงเก...อ ผมเจ็บ...อึก” เสียงหวานครางเครือราวจะขาดใจ แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้ในตอนนี้โหมกระหน่ำแรงทั้งหมดใส่คนตัวเล็กจนหวังหยวนครางไม่ได้ศัพท์

ผมซบหน้าลงกับด้านหลังต้นคอขาวเนียนกระแทกแรงเฮือกสุดท้ายใส่คนตรงหน้าและปลดปล่อยความต้องการเข้าไปในตัวของเขา พร้อม ๆ กับที่หวังหยวนปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง

ผมจูบหนัก ๆ ที่ซอกคอขาวก่อนเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าคนตัวเล็กในกระจก แต่สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง สีหน้าคนตัวเล็กในอ้อมกอดผมยิ่งทั้งตกใจทั้งหวาดหวั่น

ภาพสะท้อนของคนอีกคนที่ยืนมองเราสองคนจากด้านหลังทำให้ผมแทบช็อค นอกจากแววตานิ่งลึกและเย็นชานั่นแล้วไม่มีส่วนไหนบนใบหน้าของเขาเลยที่แตกต่างไปจากหวังหยวน...

“กำลังมีความสุขเลยนะครับ ต้าเกอ”

TALK: ส่งข้าวส่งน้ำให้เราด้วยนะคะ //ฮรึกกกก


ตอนจบค่ะ >> เด็กกว่าแล้วไง 3