SWEET LABYRINTH - INTRO
#หยางเฟิง
คำเตือน: เรื่องทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเอง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ติ๊ง...
เสียงสัญญาณดังขึ้นก่อนประตูลิฟท์จะค่อย ๆ เปิดออก ผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบก็ดวงตาที่ผมแสนคุ้นเคย เรื่องนี้เป็นเรื่องบังเอิญครับ การที่เราพบกันตรงหน้าลิฟท์เป็นเรื่องบังเอิญ
แต่ที่เราจองโรงแรมเดียวกันเป็นความตั้งใจ...
คนตรงหน้าผมในตอนนี้ เป็นผู้ชายที่ฮอตที่สุดในจีนตอนนี้ก็ว่าได้ เขาคือ หลี่อี้เฟิง ใคร ๆ ก็บอกว่าเขาเป็นเทพบุตร แต่สำหรับผมแล้ว เรียกว่าเทวดาน้อย ๆ จะดีกว่าครับ เขาเป็นเทวดาประจำตัวของผม
เราสบตากันในชั่ววินาทีแห่งความลักลั่น เสียงโหวกเหวกโวยวายด้านนอกโรงแรมดังระงมจากแฟนคลับของพวกเราทั้งสอง เทวดาของผมดูตกใจกับสถานการณ์นี้เพราะไม่ได้คิดล่วงหน้าว่าเราจะเจอกันในที่สาธารณะ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เป็นผมที่เอ่ยขึ้นมาก่อนเพื่อลดความตึงเครียดของบรรยากาศในตอนนี้
ดวงหน้าหวานเพียงพยักหน้ารับและหลีกทางให้ผมเดินเข้าไปในลิฟท์ ภายในลิฟท์มีบรรยากาศชวนอึดอัด อาจเป็นเพราะเราไม่ได้เจอกันนานจริง ๆ เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นที่หมายเราต่างชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปยังโถงทางเดิน ห้องของเราทั้งสองอยู่ข้างกัน ซึ่งทั้งหมดเป็นความตั้งใจของผมเอง
ไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะรู้ว่าเขาพักที่ไหน ห้องหมายเลขอะไร เพราะผู้จัดการคนปัจจุบันของผมเป็นอดีตผู้จัดการของหลี่อี้เฟิงและสนิทสนมกันเป็นอย่างดี ผมและเขาต่างไขกุญแจห้องของตัวเองโดยไม่มีใครพูดอะไรกัน หลี่อี้เฟิงดูลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ผมเพียงยิ้มอ่อนและเข้ามาในห้องโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป
ยังหรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้...
ตอนนี้ผมอยู่ที่กองถ่ายละคร การถ่ายทำฉากสุดท้ายของผมเพิ่งจะจบลง ผมไม่ได้แสดงท่าทางรีบร้อนอะไรแต่ในใจของผมตอนนี้นั้นได้โบยบินกลับไปที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าคนข้างห้องตอนนี้จะกลับมาหรือยัง
เมื่อเข้ามานั่งในรถตู้ของบริษัทเพื่อรอกลับโรงแรม ผมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า ผมมีโทรศัพท์สองเครื่องครับ เครื่องหนึ่งเป็นเครื่องที่ผมใช้ประจำ มีเบอร์ผู้จัดการและคนสนิทจำนวนหนึ่ง ส่วนอีกเครื่องหนึ่งที่ผมกำลังใช้อยู่ในตอนนี้มีเบอร์ของคนคนเพียงคนเดียว ซึ่งผมกำลังกดโทรออก
เสียงสัญญาณรอสายดังเพียงไม่นานก็มีการตอบรับ
“ฮัลโหล”
“...”
“ฮัลโหล ได้ยินหรือเปล่า”
“...” ผมยังคงเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร
“ฉันรู้ว่านายได้ยิน จะพูดหรือไม่พูด ฉันจะวางสายแล้วนะ”
“...”
“แค่นี้นะ...”
“คิดถึง” ไม่รู้ว่าคนปลายสายจะรู้หรือเปล่าว่าผมคิดถึงเขามากแค่ไหน
“...”
“เสร็จงานหรือยัง”
“เสร็จแล้ว”
“ผมอยากเจอ”
“ก็เจอแล้วไง”
“รอผมได้ไหมครับ”
“รอทำไม ฉันกับนายก็อยู่โรงแรมเดียวกัน”
“แสดงว่าไปหาได้”
“ปกตินายเคยถามด้วยเหรอ” ประโยคยอกย้อนทำให้ผมกลั้นริมฝีปากไม่ให้หยักยิ้มไม่ได้จริง ๆ
“แล้วเจอกันครับ" ผมกล่าวสั้น ๆ ก่อนตัดสายไปโดยไม่รอคำตอบ
To be continue --
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น