La Rose de l'Enfer 04 มัทนะอเวจี - ตอนที่ ๔ ผลึกนาคา

La Rose de l' Enfer มัทนะอเวจี ตอนที่ ๔ ผลึกนาคา

Pairing: หยางหยาง X หยางหยาง

            แสงไฟเรืองรองจากคบเพลิงส่องสว่างให้ความอบอุ่นไปทั่วห้อง แต่ผู้ที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงนุ่มกลับกำลังหนาวสั่น แม้นเป็นปิศาจแต่ก็มีเลือดเนื้อและชีวิตจิตใจไม่ต่างจากมนุษย์ หากจะต่างกันก็เพียงพลังอำนาจที่เหนือกว่าซึ่งแลกมาด้วยบางสิ่งที่อ่อนแอยิ่งกว่าแมลงมดตัวจ้อย

สัมผัสนุ่มอุ่นของผ้าชุบน้ำลากผ่านใบหน้าและลำคอ ช่วยดูดซับความร้อนออกจากร่างกาย แม้ผู้ที่นอนอยู่จะหนาวสั่นเหมือนอยู่ในเมืองน้ำแข็ง แต่ผิวกายแท้จริงนั้นร้อนราวกับไฟ ดวงตาปรือปรอยลืมขึ้นพยายามเพ่งมองผู้ที่ช่วยเช็ดตัวให้ตนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่แสนคุ้นตาฉายเข้ามาในการรับรู้

“ท่านจ้าว...” เสียงอ่อนระโหยพึมพำเรียกผู้ที่อยู่ข้างกาย พยายามประคองตัวเพื่อทำความเคารพผู้เป็นจ้าวเหนือหัว

“พักผ่อนเสียเถิด อย่าฝืนตัวเองเลย”

“ท่านช่วยข้าไว้หรือ”

“เจ้าคิดว่าตนเองเก่งกล้าสักปานใดเชียว จึงจะช่วยเหลือตัวเองจากใต้สายธาราทั้งที่ไร้ซึ่งสติเช่นนั้นได้” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยประชดด้วยวาจาเรียบนิ่งราวกับพูดเรื่องธรรมดาเช่นดินฟ้าอากาศ ด้วยพลังของปิศาจระดับเฉินเสียง คงไม่ได้จมน้ำตายง่าย ๆ แต่เพราะจิตใจที่บอบช้ำจนอยากทิ้งชีวิตของตนแล้วต่างหาก ที่ทำให้วิญญาณของเฉินเสียงนั้นเกือบดับสูญ

“ถ้าเช่นนั้น... ข้าคงต้องติดหนี้บุญคุณท่านจ้าวแห่งนครบาดาลอีกครา”

ราชาแห่งนครบาดาลถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะวางผ้าชุบน้ำลงข้างอ่างหิน แววตาคมปลาบฉายแววไม่พึงใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะลุกขึ้น

“ข้าจะไปพบฉี่หลิงสักหน่อย”

“ท่าน...”

“ข้ารู้ดี ว่านับแต่วันที่เจ้าตกลงใจจะมอบวิญญาณให้ฉี่หลิง เจ้าก็คงเตรียมใจไว้แล้ว แต่ทำถึงขนาดนี้ก็ออกจะเกินไป เจ้าเป็นคนของนครบาดาล ทำเช่นนี้เท่ากับไม่ไว้หน้าข้าเลย” เสียงที่กล่าวราบเรียบไม่เจือกระแสอารมณ์ใด หากแต่ในใจของผู้พูดกลับโหมด้วยแรงโทสะ

ในห้องส่วนตัวของผู้เป็นจ้าวนครอเวจี คบเพลิงสว่างโชติช่วงรายล้อมทำให้ทั้งห้องนั้นอุ่นจนร้อน บนเตียงสี่เสาสีดำสนิทปรากฏร่างขาวบริสุทธิ์หลับพริ้มสีหน้าโรยแรง แม้มีบุรุษแปลกหน้าปรากฏตัวอยู่ข้างอู่นอนร่างขาวก็ไม่ได้รับรู้ถึงการมาเยือนแต่อย่างใด

นัยน์ตาคมพิศดวงหน้างดงามที่กำลังหลับใหลด้วยความฉงน แม้มองเพียงภายนอกใบหน้านั้นจะเหมือนกับจ้าวแห่งนครอเวจีราวกับถอดจากพิมพ์เดียวกัน แต่ความรู้สึกและไอปิศาจที่สัมผัสได้นั้นแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

“บุกรุกเข้ามาถึงห้องของข้า ไม่ทราบว่าท่านมีประสงค์สิ่งใด กิเลนน้ำเงิน” เสียงแหบพร่าทว่าทรงอำนาจดังขึ้นเบื้องหลังผู้มาเยือน ผู้ถูกขนานนามว่า ‘กิเลนน้ำเงิน’ ไม่คิดแม้แต่จะปรายตามองผู้กล่าวคำ แม้กระแสจากดวงตาสีดำสนิทที่ทอดมองจะมีพลังกดดันมากเพียงใดก็ตาม

“ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า”

“ถ้าเป็นเรื่องของเฉินเสียง เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” จ้าวอเวจีตอบเสียงเย็น

คำตอบนั้นยังความโกรธเกรี้ยวมาสู่ผู้เป็นจ้าวนครบาดาล ดวงตาสีบลูแซฟไฟร์โชนแสงวาวโรจน์ ร่างสูงหันขวับมาเผชิญหน้ากับจอมปิศาจผู้มีศักดิ์เป็นน้องของเขา

“เจ้าควรจะรู้ ว่าสิ่งใดควรหรือไม่ควร ถึงข้าจะไม่มียศอำนาจเหนือมวลปิศาจเช่นเจ้า ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่มีอำนาจจนปกป้องคนของข้าไม่ได้” จ้าวนครบาดาลกดเสียงต่ำข่มอารมณ์ฝ่ายโกรธที่กำลังครอบงำ

“คนของท่าน...หึหึ” จอมปิศาจหัวเราะเย้ยหยัน “มันผู้ใดมอบวิญญาณแก่ข้าย่อมเป็นคนของข้า เช่นนั้นไม่ใช่หรือ หรือท่านจะบอกว่าเฉินเสียงเอาใจภักดีออกห่างจากข้ากัน” จางฉี่หลิงทอดฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้ร่างสูงของปิศาจผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชาย ปรายตาสบแววตาสีน้ำเงินเพียงนิดก่อนผินมองไปยังผู้ที่ยังหลับสนิท จ้าวอเวจียื่นมือออกไปหยิบดอกกุหลาบสีดำสนิทจากแจกันหัวเตียงและนั่งลงข้างกายผู้ที่ยังเป็นปริศนาในใจของจ้าวนครบาดาล มือแกร่งขยับดอกกุหลาบที่กำลังบานสะพรั่งให้กลีบกุหลาบระแก้มนวลของผู้ที่นอนอยู่แผ่วเบา

“มันผู้นี้เป็นใคร”

“เป็นใครไม่สำคัญ สำคัญที่ข้าพึงใจหรือไม่ต่างหาก”

“หึ หากความพึงใจของเจ้าหมดลง ก็คงมีชะตาไม่ต่างจากเฉินเสียงกระมัง” น้ำเสียงซ่อนเจตนาประชดประชันเอาไว้ไม่มิด เรียกให้มุมปากของจอมปิศาจยกขึ้นเล็กน้อย

“เฉินเสียงเป็นหนึ่งในกองกำลังปิศาจ ซ้ำยังกำเนิดจากนครบาดาลหากไม่สามารถเอาตัวรอดได้จากสายธารา เห็นทีคงต้องสมควรถูกปลดระวางเสียแล้วกระมัง” จอมปิศาจกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

“ถ้าเช่นนั้นก็คืนเฉินเสียงให้ข้าเสีย”

“หึหึ กิเลนน้ำเงิน... อย่ากล่าววาจาน่าเวทนาเช่นนั้นเลย มันทำให้ข้าสมเพชในความรักอันไร้ค่าของท่าน ศักดิ์ศรีของท่านนั้นอยู่ที่ไหนกัน จึงคิดจะยอมรับทาสที่ข้าทิ้งขว้างแล้วไปดูแลต่อ”

“...” จ้าวนครบาดาลไม่เอ่ยตอบสิ่งใด เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

จางฉี่หลิงปรายสายตามองผู้เป็นพี่ แล้วเอ่ยเรียบ

“ท่านก็รู้ดีแก่ใจ ด้วยพันธะสัญญาแห่งพิธีหลั่งเลือด ต่อให้เฉินเสียงไม่มีค่าอันใดต่อข้าหรือนครอเวจีอีกแล้ว เขาก็ไม่มีวันกลับไปเป็นของท่านได้ อย่าพยายามเลย”

แววตาสีน้ำเงินอ่อนแสงลงด้วยหัวใจที่บีบรัด จ้าวนครบาดาลตระหนักในความจริงข้อนี้ดี อีกทั้งรู้ว่าไม่เพียงแค่วิญญาณ แต่รวมทั้งหัวใจของเฉินเสียง เจ้าของได้มอบแด่จอมปิศาจไปหมดสิ้นแล้ว

“สักวัน หากเจ้ามีความรัก เจ้าคงจะเข้าใจ” จบวาจาร่างของกิเลนน้ำเงินก็เลือนหายไปจากที่นั้น

จางฉี่หลิงไม่ได้เก็บเรื่องราวของผู้อื่นมาใส่ใจอีก ความสนใจของผู้เป็นใหญ่มีเพียงร่างขาวผุดผ่องที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยช้ำที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้เพียงเท่านั้น

เสียงหวานครางเครือเพราะถูกรบกวน สัมผัสแผ่วเบาที่แตะต้องเนื้อนวลลากไล้ไปตามรอยช้ำบนผิวกาย มังกรสวรรค์ผู้หลับใหลจึงตื่นขึ้นจากนิทรา เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่าใครคือผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเทพสวรรค์ก็ถึงกับผวากลัว ความรุนแรงโหดร้ายจากพิธีหลั่งเลือดเซ่นวิญญาณของจอมปิศาจยังติดตรึงอยู่ในทุกอณูของความรู้สึก

“กลัวข้าแล้วหรือ มังกรสวรรค์” เสียงเยียบเย็นกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่มังกรสวรรค์ไม่รู้สึกยินดีแม้สักนิด เมื่อดวงหน้ารูปสลักโน้มเข้ามาใกล้ ร่างขาวก็ถดตัวหนีตามสัญชาตญาณ

“หึหึ” จอมมารหัวเราะในลำคอขำขันกับปฏิกิริยาของร่างตรงหน้า “ไม่อวดเก่งเช่นเคยเล่า หืม ไหนเจ้าว่าไม่เคยกลัวข้าไม่ใช่หรือ” มือแกร่งเอื้อมไปเชยคางมนแต่กลับถูกหลบเลี่ยง

“อย่ามาแตะต้องข้า” ดวงตาสีน้ำตาลแดงไหวระริก ทั้งหวั่นกลัวและดื้อดึงในคราวเดียวกัน

“หึ เจ้ามีอำนาจสั่งข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน” มือแกร่งบังคับจับคางเรียว ความไม่พึงใจแสดงออกเป็นความรุนแรงของการกระทำภายใต้ใบหน้าที่เฉยชา “ผ่านพ้นราตรีนี้อีกครา เจ้าจะยังถือดีอยู่หรือไม่ ข้าก็อยากจะรู้เช่นกัน”

ร่างโปร่งนอนกระสับส่ายปัดป่ายด้วยความทรมาน เหงื่อโทรมกายจนชุ่มไปทั้งตัว ทั้งสุขสม ทั้งรวดร้าว หลากหลายความรู้สึกสับสนปนเปติดตรึงในมโนสำนึกเหมือนติดอยู่บนใยแมงมุมยักษ์ที่ผูกรัดเอาไว้ไม่อาจหลบหนีได้

“หยุด หยุดเสียที!” เสียงหวานละเมอ

“ตื่นได้แล้ว!” เสียงทุ้มตะคอกไม่ดังนัก

หยางหยางกรีดร้องออกมาพร้อมกับจิตสำนึกที่หลุดออกมาจากความฝัน

...ฝันประหลาดอีกแล้ว...

อาจารย์หนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยอาการหอบเหนื่อยจากความพยายามที่ต้องการจะหนีจากบางอย่าง เมื่อลมหายใจผ่อนลงจนกลับสู่ภาวะปกติเขาจึงรู้สึกถึงแรงที่จับอยู่ที่ต้นแขนของตัวเอง

“ฉี่หลิง...” หยางหยางพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“แม่ให้มาตามลงไปข้างล่าง” หยางฉี่หลิงบอกเสียงเรียบ ดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยความสงสัยในอาการของพี่ชายฝาแฝดของตน เขาขึ้นมาตามพี่ชายตามคำสั่งของผู้เป็นมารดาที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทางท่องเที่ยว เมื่อเข้ามาในห้องนอนของพี่ชาย หยางฉี่หลิงก็เห็นหยางหยางนอนกระสับกระส่ายไปมาและครางเครือเหมือนกับกำลังฝันร้ายอยู่ เขาพยายามเขย่าตัวเท่าไหร่หยางหยางก็ยังไม่ตื่น จนกระทั่งเขาส่งเสียงเรียกผู้เป็นพี่ชายจึงตื่นขึ้น

“เดี๋ยวตามลงไป” หยางหยางที่เพิ่งตั้งสติได้เอ่ยตอบ

“รีบตามมาแล้วกัน” ฉี่หลิงทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนเดินออกจากห้องไป

หยางหยางมองไปรอบตัวก็เห็นหนังสือเล่มหนึ่งเปิดอ้าอยู่บนเตียงข้างตัว มันคือหนังสือ ‘มัทนะอเวจี’ ที่เขาได้มาจากหังโจวเมื่อหลายเดือนก่อน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หลังจากที่เคลียร์งานเรียบร้อยแล้ว เขาจำได้ว่าตนเองหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมานอนอ่านด้วยความสนใจ หลังจากที่ได้พบกับจางฮั่น นักโบราณคดีผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาโบราณที่จิ่งป๋อหรันแนะนำให้รู้จัก ทำให้เขาพอจะรู้ถึงรากภาษาที่ใช้เขียนในหนังสือเล่มนี้ วันที่พบกันจางฮั่นอ่านมันด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่งและขอคัดลอกเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้กลับไปแปลอย่างละเอียดอีกด้วย

เขากำลังพยายามอ่านเนื้อหาในหนังสือด้วยตนเองหลังจากที่ใช้เวลาศึกษาภาษาที่ใช้เขียนในหนังสือนั้นอยู่พักใหญ่ ไม่รู้ว่าเป็นความเหนื่อยล้าหรืออากาศเป็นใจเขาจึงผล็อยหลับไปทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยหลับตอนกลางวันมาก่อน

น่าประหลาด...เนื้อหาบางส่วนในหนังสือช่างคล้ายคลึงกับความฝันของเขาเสียเหลือเกิน

“อ้าว หยางหยาง ทำไมหน้าตาซีดเซียวอย่างนั้นล่ะลูก” เสียงของ ‘หลี่โม่ว’ ผู้เป็นแม่ของสองฝาแฝดเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อหยางหยางเดินเข้ามาในห้องครัว

หยางหยางปรายตามองผู้เป็นน้องชายที่กำลังเป็นลูกมือเตรียมวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็นที่แม่ของพวกเขาคงจะลงมือเองเช่นเคย

“คงจะเพลียน่ะครับ เดี๋ยวได้ทานอาหารอร่อย ๆ ฝีมือแม่ก็คงหายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะครับ”

“แหม ปากหวานตลอดเชียวเจ้าลูกคนนี้” ผู้เป็นแม่ยิ้มร่าเริ่งเมื่อลูกชายทั้งสองมาอยู่กันพร้อมหน้า

“มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ ผมอยากกินอาหารฝีมือแม่เร็ว” หยางหยางรวบกอดเอวอวบจากกด้านหลังของผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อน

“ตายแล้ว ขี้อ้อนจริง ทำอะไรเป็นหรือเราน่ะ” หลี่โม่วเอ่ยสบประมาททีเล่นทีจริงกับลูกชาย

“ถ้าไม่อยากให้ครัวพังก็นั่งอยู่เฉย ๆ เถอะ” เสียงทุ้มของแฝดผู้น้องกล่าวขึ้นโดยที่เจ้าตัวก็ยังสนใจอยู่กับการหั่นผัก ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่ตนต้องการพูดด้วยแม้แต่น้อย

อาจารย์หนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนหันไปอ้อนมารดา

“ดูฉี่หลิงสิครับแม่ ชอบไล่ผมตลอดเลย”

“อะไรกันลูกสองคนนี้ ยังตีกันเป็นเด็ก ๆ อยู่อีก แล้วนี่เวลาแม่ไม่อยู่ไม่ตีกันบ้านแตกหรือยังไง”

แทบไม่คุยกันเลยต่างหากล่ะ... หยางหยางตอบในใจ แต่เขาก็ต้องแสร้งทำเป็นคุยเล่นกับน้องชายเพื่อให้มารดาสบายใจ

“โถ่ แม่ครับ พี่น้องก็เหมือนลิ้นกับฟัน ทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ยิ่งทะเลาะกกันก็ยิ่งรักกัน จริงไหมฉี่หลิง” หยางหยางเดินมาสวมกอดหยางฉี่หลิงที่กำลังหั่นผักอยู่ด้วยท่าทางออดอ้อนขี้เล่นจนคนเป็นน้องยังแปลกใจ ส่วนผู้เป็นแม่กลับยิ้มสดใสเมื่อเห็นว่าลูกทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน หลี่โม่วเป็นคอลัมนิสต์ประจำนิตยสารท่องเที่ยว จึงมักไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเพราะต้องท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่าง ๆ เพื่อเขียนหนังสืออยู่เสมอ ๆ หน้าที่การงานของเธอทำให้ชีวิตคู่ต้องถึงปลายทาง เหลือเพียงลูกชายที่เธอรักดั่งดวงใจเพียงสองคน ถึงแม้จะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันนักเธอก็หวังว่าครอบครัวเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่ของเธอจะไม่ขาดแคลนความรัก

คางมนเกยเล่นบนบ่ากว้าง ความใกล้ชิดทำให้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่หยางหยางใช้อยู่เป็นประจำลอยมาเตะจมูกของคนถูกกอด ปกติสถาปนิกหนุ่มไม่ค่อยชอบกลิ่นน้ำหอมนัก แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับชอบกลิ่นนี้เป็นพิเศษ

“สนิทกันได้ก็ดีจ้ะ ฉี่หลิง เราน่ะก็อย่าไปเฉยชาใส่พี่เขามากนักเลย มีกันอยู่แค่สองคนพี่น้องก็รักกันไว้นะลูก แม่จะได้หมดห่วงเสียที”

“ครับ” หยางฉี่หลิงตอบรับสั้น ๆ ราวกับหุ่นยนต์ที่คอยรับคำสั่ง จนหยางหยางชักหมั่นไส้จึงต้องเอ่ยต่อ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะพยายามสนิทกับฉี่หลิงให้มากกว่านี้อีก” ไม่พูดเปล่า แขนขาวยังรั้งรอบเอวแกร่งแน่นเข้า ในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ซุกซนเลื่อนต่ำลงไปเล่นกับซิปกางเกงจนหยางฉี่หลิงถึงกับชะงัก

ด้วยความตกใจนิ้วเรียวของฉี่หลิงจึงถูกมีดหั่นผักบาดเข้าเนื้อจนเลือดออก หยางหยางเหลือบตาเห็นผู้เป็นแม่เดินออกไปทางห้องน้ำก็วางมือทาบลงบนมือข้างที่เป็นแผลของผู้เป็นน้อง เมื่อหยางฉี่หลิงไม่ได้ขัดขืนผู้เป็นพี่จึงคว้ามือข้างนั้นขึ้นมาก่อนขยับตัวเบี่ยงไปด้านข้าง ดวงหน้าสะสวยโน้มลงใกล้กับฝ่ามือนั้น ลิ้นเรียวเล็กแตะชิมรสเลือดจากปลายนิ้วแกร่ง ไล้เลียของเหลวสีข้นไปจนหมดจากบาดแผล เมื่อเห็นว่ามีเลือดซึมออกมาอีกริมฝีปากสีสวยก็งับลงบนนิ้วนั้นแล้วดูดดึงแล้วกับจะดูดเลือดของหยางฉี่หลิงให้หมดตัว

จังหวะการหายใจ และเสี้ยวหน้าทรงเสน่ห์ชวนหลงใหลทำให้สถาปนิกหนุ่มเผลอไปกับสัมผัสเชิญชวนนั้น เมื่อได้สติก็รีบขืนมือออกห่าง

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ” เสียงหวานกระซิบข้างหูเจือเสียงลมหายใจแหบพร่า ไม่เพียงแค่คำพูดแต่ดวงตาสีน้ำตาลมะฮอกกานียังแฝวแววท้าทายเป็นประกาย

ออด...

ฝาแฝดของบ้านหยางต่อสู้กันด้วยสายตาอยู่เกือบนาทีก่อนเสียงออดจะดังขึ้น หยางหยางฉี่หลิงชักมือออกจากการเกาะกุมของพี่ชายก่อนกัดฟันกระซิบเสียงต่ำ

“อย่าเล่นให้มากนักนะ” แล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปทางประตูบ้านที่มีใครบางคนยืนรออยู่

หยางหยางยิ้มกริ่มที่สามารถแกล้งน้องชายได้สำเร็จ ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะดึงหน้ากากความเฉยชาออกจากใบหน้าของหยางฉี่หลิงได้

เมื่อหยางฉี่หลิงเปิดประตูบ้านออก ก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงยืนอยู่หลังบานประตูถือถุงข้าวของพะรุงพะรัง ทันทีที่เห็นหน้าเขาผู้ชายคนนี้ก็ยิ้มกว้างเหมือนกับดีใจเหลือเกินที่ได้พบเขา คิ้วหนาขมวดมุ่นเพราะเขาไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน

“นายเป็นใคร”

รอยยิ้มของชายแปลกหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อหยางฉี่หลิงเอ่ยถามขึ้น แต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเอ่ยตอบ เสียงของแฝดผู้พี่ก็ดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน

“นายมาที่นี่ทำไม”

“อ้าว อ๋ออออ คนนี้เองน่ะหรือครับน้องชายฝาแฝดของอาจารย์ ผมแยกแทบไม่ออกเลยนะครับเนี่ย” จิ่งป๋อหรันลูกศิษย์ขี้ตื๊อของหยางหยางยิ้มอารมณ์ดี “อ่อ ผมไปเที่ยวมาเลยซื้อของมาฝากเต็มไปหมดเลยครับ”

“ฉันไม่อยากได้นายเอากลับไปเถอะ” หยางหยางสวนขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ จิ่งป๋อหรันถึงกับทำหน้าหมาหงอย

หยางฉี่หลิงที่ลอบสังเกตคนทั้งคู่ที่คุยกันอยู่ก็ถึงกับยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ดูเหมือนพี่ชายของเขาจะมีหนุ่มมาตามจีบเสียแล้วกระมัง แต่ดูเหมือนว่าแฝดผู้พี่ของเขานั้นจะไม่ค่อยสนใจเจ้าหนุ่มร่างโย่งนี่สักเท่าไหร่ แถมยังพูดจาตัดรอนอย่างไม่ไยดีเสียด้วย

“แต่ผมเอาหนังสือที่ฮั่นเกอฝากไว้มาให้ด้วยนะครับ” จิ่งป๋อหรันพยายามยกถุงผ้าป่านที่เต็มไปด้วยหนังสือที่หนักอึ้งให้อาจารย์หนุ่มดู

หยางหยางยื่นมือไปรับถุงหนังสือแต่นักศึกษาหนุ่มกลับชักมือกลับ

“ผมอุตส่าห์เป็นธุระแบกหนังสือมาให้ขนาดนี้ ไม่ชวนผมทานข้าวเย็นที่บ้านหน่อยหรือครับ”

“ถ้าลำบากมากนักวันหลังก็ไม่ต้อง” หยางหยางพูดตัดเยื่อใยหน้าตาเฉยโดยไม่นึกถึงจิตใจคนฟังสักนิด

“นั่นใครมาน่ะลูก” หลี่โม่วที่ได้ยินเสียงออดนานแล้วและลูกทั้งสองก็หายไปจากครัวจึงเดินมาดูที่หน้าบ้าน

“สวัสดีครับคุณแม่” จิ่งป๋อหรันรีบทักทายหญิงวัยกลางคนด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ผมเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์หยางหยางน่ะครับ พอดีแวะเอาหนังสือมาให้อาจารย์ แล้วก็เอาของฝากมาให้น่ะครับ พอดีไปเที่ยวมาก็เลยนึกได้ว่าอาจารย์เขาชอบทานขนมหวาน”

“โถ พ่อคุณ ช่างมีน้ำใจจริง แล้วนั่น ลูกสองคนนี้นี่ ปล่อยให้แขกถือของพะรุงพะรังยืนอยู่หน้าบ้านอย่างนี้ได้ยังไง มา ๆ เข้ามาลูก แม่เตรียมกับข้าวมื้อเย็นไว้เยอะเลย มา ๆ มากินด้วยกัน” หลี่โม่วชวนจิ่งป๋อหรันด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณครับคุณแม่”

“อ้าว นั่นช่วยน้องเขาถือหน่อยสิ ฉี่หลิง หยางหยาง” คนเป็นแม่สั่งเสร็จสรรพก็ชวนทุกคนตั้งโต๊ะเพื่อทานมื้อเย็นกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

“เอาล่ะ ก่อนจะทานของหวานกันแม่มีของขวัญจะให้ลูกทั้งสองคนด้วย ชดเชยที่แม่ไม่อยู่ในวันเกิดของลูกนะจ๊ะ” หลี่โม่วเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนรับประทานอาหารมื้อหลักกันเสร็จเรียบร้อย

“คุณแม่นี่น่ารักจังเลยนะครับ ผมชักตื่นเต้นไปด้วยแล้วสิครับเนี่ย” จิ่งป๋อหรันช่างพูดช่างคุยถูกใจหลี่โม่วเป็นอย่างมาก หยางหยางและหยางฉี่หลิงได้แต่ลอบมองตากันเป็นระยะเมื่อแม่ของพวกเขาเหมือนจะได้ลูกชายคนใหม่จนพวกเขาเกือบจะตกกระป๋องไปเสียแล้ว

หลี่โม่วหยิบถุงใบเล็กขึ้นมาแล้วเปิดถุงออก ข้างในถุงเป็นกล่องกำมะหยี่สีดำขนาดเล็กกล่องหนึ่ง ผู้เป็นแม่เปิดกล่องนั้นออกเผยให้เห็นว่าด้านในมีจี้อัญมณีน้ำงามสองเม็ดที่มีสีต่างกัน

เม็ดหนึ่งเป็นสีดำ

ส่วนอีกเม็ดเป็นสีน้ำตาลแดง

“แม่ไปเจอมาจากร้านขายของเก่าจ้ะ เขาขายเป็นคู่ แล้วยังมีสีเหมือนกับสีตาของลูกทั้งสองคนอีก บังเอิญมาก ๆ เลย แม่เลยซื้อมาให้ เป็นไง ถูกใจไหมจ๊ะ” หลี่โม่วหยิบจี้แต่ละอันร้อยสร้อยข้อมือเงินแล้วสวมให้ลูกชายทั้งสอง

สองฝาแฝดยกข้อมือของตนเองขึ้นมาพิจารณาดูจี้อัญมณีนั้นอย่างละเอียด

พลันที่แสงจันทร์ซึ่งกำลังสุกสว่างเต็มดวงอยู่กลางฟ้าในคืนนั้นตกกระทบเหลี่ยมกะรัตของอัญมณีทั้งสอง สีของอัญมณีทั้งคู่ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นสีน้ำเงินสดใสเหมือนบลูแซฟไฟร์

“ว้าว อัศจรรย์มาก ๆ แม่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย”

“ผมรู้จักครับ” จิ่งป๋อหรันเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น “อัญมณีที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเมื่อต้องแสงจันทร์ มันเรียกว่า ‘ผลึกนาคา’”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

TALK: สวัสดีค่ะ หายไปนานเลยเรื่องนี้ แหะๆ

ขอบคุณคนอ่านที่ยังรอติดตาม และยังคงคิดถึงกันนะคะ

บางจังหวะชีวิต ไฟการเขียนก็มอดไปด้วยอะไรหลาย ๆ อย่าง

แต่พอได้กลับมาอ่านคอมเมนท์ และมีคนถามไถ่เข้ามา ก็ทำให้รู้ว่ายังมีคนรออ่านเรื่องนี้อยู่

ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจนะคะ เราจะพยายามต่อไปค่ะ